PORTRET ŻONY ZOFII, 1921

W 1890-91 kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona, 1891-92 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Izydora Jabłońskiego, po czym kontynuował naukę w prywatnych uczelniach i pracowniach w Monachium i w Paryżu. W 1898-1921 mieszkał w Rzymie, od 1911 w Warszawie. Malował stylizowane idylliczno-fantastyczne pejzaże, portrety i kompozycje, którym wspólny był charakterystyczny dla secesji rys dekoracyjności i pierwiastek symboliczny. W okresie między wojnami malował obrazy o tematyce warszawskiej i portrety, brał udział w wykonaniu polichromii kamienic Rynku Starego Miasta w Warszawie. Współpracował z monachijskim pismem "Jugend" i z kilkoma czasopismami polskimi, m.in. dla "Chimery" projektował okładki, winiety, inicjały, ilustracje i przerywniki. W 1925-30 był profesorem w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych im. Wojciech Gersona [Malarstwo polskie, red. Janusz Fogler, Warszawa 1997].
Obraz należy do licznych portretów żony artysty Zofii Okuniowej. Przedstawiona została tu w całej postaci na jednolitym gładkim tle. W modnym kapeluszu, ubrana na ciemno, stanowi pewnego rodzaju znak, symbol lat 20-tych, w których powstał obraz.