WALC CHOPINA, 1926

Uczeń Wociecha Gersona w latach 1890-91 w Warszawskiej Klasie Rysunkowej, w latach 1891-93 w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u Izydora Jabłońskiego i Jana Matejki. Kontynuował studia w 1893 w Monachium u A.Ažbe`go i w Paryżu w Académie Julian u J.P.Laurensa. W 1897 ożenił się z Zofią Wandą Tolkemit, córką ziemianina. Razem wyjechali do Monachium, a następnie przez Węgry do Rzymu. Tam mieszkali, z małymi przerwami, przez 20 lat. Tam Okuń brał udział w życiu polskiej kolonii artystycznej. Podróżował po Italii, był w Sorrento, Amalfi, Wenecji, Padwie, Rawennie, Florencji i Sienie. Powrócił do kraju w 1921 i został profesorem w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, w latach 1933-34 został jej dyrektorem. W Warszawie został wiceprezesem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Był malarzem i grafikiem, którego styl został wykształcony w okresie Młodej Polski. Malował pejzaże i portrety utrzymane w manierze secesyjnej. Jego winiety zdobiące wytworny tygodnik o sztuce Chimera, są klasycznymi przykładami tego stylu.
Walc Chopina wystawiony był w warszawskim TZSP na Salonie 1926 (TZSP Przewodnik No 18, Grudzień, Warszawa 1926, poz. 208, il.). Wydaje się kontynuacją cyklu muzycznego, który Okuń rozpoczął w 1911 roku dziełem Mazurek Chopina, o zbliżonych wymiarach (50 x 130 cm). Przedstawiał on młodego skrzypka o dość diabolicznym obliczu, przygrywającego tańczącym w brzozowym gaju chłopom, na tle rozpłomienionego czerwoną łuną nieba. Oba obrazy omawia Małgorzata Biernacka, w swojej pracy Literatura - Symbol - Natura. Twórczość Edwarda Okunia wobec Młodej Polski i symbolizmu europejskiego, Warszawa 2004 ( Mazurek Chopina s. 31; Walc Chopina s. 43, przypis 25, s.72).