WIDOK NA RAGUZĘ, 1932

Uczeń Wociecha Gersona w latach 1890-91 w Warszawskiej Klasie Rysunkowej, w latach 1891-93 w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u Izydora Jabłońskiego i Jana Matejki. Kontynuował studia w 1893 w Monachium u A.Ažbe`go i w Paryżu w Académie Julian u J.P.Laurensa. W 1897 ożenił się z Zofią Wandą Tolkemit, córką ziemianina. Razem wyjechali do Monachium, a następnie przez Węgry do Rzymu. Tam mieszkali, z małymi przerwami, przez 20 lat . Tam Okuń brał udział w życiu polskiej kolonii artystycznej. Podróżował po Italii, był w Sorrento, Amalfi, Wenecji, Padwie, Rawennie, Florencji i Sienie. Powrócił do kraju w 1921 i został profesorem w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, w latach 1933-34 został jej dyrektorem. W Warszawie został wiceprezesem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Był malarzem i grafikiem, którego styl został wykształcony w okresie Młodej Polski.. Malował pejzaże i portrety utrzymane w manierze secesyjnej. Jego winiety zdobiące wytworny tygodnik o sztuce Chimera, są klasycznymi przykładami tego stylu. Przedstawiony obraz Widok Raguzy (obecnie Dubrownik) powstał w 1932 r. podczas podróży artysty po Dalmacji. Niemal identyczny obraz większego formatu (115 x 92,5 cm) pojawił się na warszawskim rynku antykwarycznym w 1995 i ponownie w roku 2000. Okuń powtarzał swe kompozycje, np w 1927 namalował pejzaż Raguza (zaginiony) i powtórzył go w takim samym ujęciu w roku 1930 jako Zwierciadło Raguzy (zaginiony), obie wzmiankowane kompozycje są reprodukowane w: Małgorzata Biernacka. Literatura- Symbol - Natura. Twórczość Edwarda Okunia wobec Młodej Polski i symbolizmu europejskiego, Warszawa 2004, kat.335 (il. 248) i kat. 419 (il.249).