Akt młodego mężczyzny

Historyk sztuki, autor licznych publikacji poświęconych rzeźbie, dr Piotr Szubert pisze w ekspertyzie opiniowanej pracy: "przedstawia [ona] akt młodego mężczyzny w pełnej postaci, ujęty w kontrapoście, z głową odchyloną ku górze, w lewą stronę. Prawa ręka oparta na biodrze, lewa uniesiona, przyciśnięta jest do piersi. Całość modelowana jest ekspresyjnymi, zgeometryzowanymi cięciami materiału. [...] W mojej opinii rzeźba jest bez wątpienia autorskim dziełem polskiego rzeźbiarza Edwarda Wittiga (1879-1941). Chociaż dzieło pod względem stylistycznym odbiega od najbardziej znanych prac artysty, cechujących się bardziej płynnym modelunkiem, sposób ujęcia modela i niektóre jego detale świadczą bezspornie o takiej atrybucji. Przejawia się to szczególnie w ukształtowaniu głowy, torsu i stóp posągu. Są one modelowane podobnie jak w innych znanych rzeźbach Wittiga (m.in. w Walce, 1915, Muzeum Narodowe w Warszawie).
Szubert datuje rzeźbę na ok. 1920 r. Pisze: "Na początku dwudziestolecia międzywojennego szereg artystów podejmowało dialog z awangardowymi prądami artystycznymi i ten swoiście "skubizowany" akt może być tego przykładem. [...] Datowanie dzieła nastręcza trudności, natomiast atrybucja nie jest moim zdaniem podważalna. Poza wymienionymi powyżej argumentami, przemawia za nią wysoki poziom artystyczny rzeźby i mistrzowskie rzemiosło".
Autor drugiej ekspertyzy, rzeczoznawca Stowarzyszenia Historyków Sztuki, mgr Henryk Świątek oprócz dobitnego uznania autorstwa Edwarda Wittiga, jako autora prezentowanego Aktu młodego mężczyzny i datowania jej na lata 1907 - 1910, podaje interesujące szczegóły dotyczące proweniencji dzieła "posiada [ono] swoją szczególną historię. Wittig przywiózł tę rzeźbę do Krakowa, gdzie wynajmował mieszkanie z pracownią w domu państwa Kazimierza i Zofii Nadachowskich, przy ul. Kraszewskiego 27. Po opuszczeniu mieszkania i wyjeździe do Warszawy, rzeźbę tę ofiarował Zofii Nadachowskiej. Ta z kolei zapisała ją w testamencie swojemu wnukowi, panu Jerzemu Kniagininowi [w którego posiadaniu znajdowała się do chwili obecnej]". Pan Knianigin uzupełnia nadto historię ofiarowania rzeźby, która według relacji rodzinnej miała być zadośćuczynieniem za zapchanie przez Wittiga przewodów kanalizacyjnych gipsem, który rzeźbiarz używał w swej pracy w mieszkaniu państwa Nadachowskich.