Łucznik, 1914 r.

"Łucznik" powstał w 1914 roku, kiedy artysta po kilkuletniej nieobecności powrócił do kraju. Wittig, któremu w Warszawie zaproponowano profesurę na Wydziale Rzeźby Szkoły Sztuk Pięknych, właściwie od razu wszczął w Polsce kampanię wymierzoną w naśladowców August`a Rodina i Konstantego Laszczki. Swoje zdecydowane poglądy na sztukę Wittig wyraził w wykładzie inauguracyjnym, który opublikowano drukiem rok później jako "Odczyt o rzeźbie". Artysta piętnował w nim naśladowanie miękkiej, francuskiej stylistyki i powrót do wzorców klasycznych. Jego zdaniem współczesna rzeźba powinna wrócić do zwartości, tektoniczności i "szczerości" materiału. Na "Łucznika", pochodzącego z tego samego okresu co spisane przez artystę credo, można patrzeć jako na przykład praktycznego zastosowania teorii.
Męski akt jest luźno wzorowany jest na sztuce antycznej. Chociaż artysta, solidnie wykształcony na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu oraz na École des Beaux-Arts w Paryżu musiał znać greckie rzeźby takie jak "Łucznik z Eginy", nie zdecydował się na bezpośredni cytat. W nastroju i wyraźnie "Łucznik" Wittiga bliski jest podejmującej ten sam temat rzeźbie Antoine`a Bourdelle`a z 1909 roku. Monumentalna kompozycja Bourdelle`a była wystawiana w Paryżu w 1910 roku i wzbudziła wtedy ogromne zainteresowanie publiczności i krytyki, a w następnych latach była często reprodukowana w prasie artystycznej. Prezentowana rzeźba Wittiga, choć bardziej wyważona i stateczna ukazuje wpływ jaki wywarł na polskiego artystę Bourdelle. Sama tematyka podjęta przez obu artystów wydaje się znacząca. W drugiej dekadzie XX wieku artyści coraz częściej pracujący nad męskim aktem decydowali się odchodzić od anatomicznej poprawności i akademickiego fini, na rzecz podkreślania elementów siły i tektoniki rzeźby. Rzeźby Wittiga z pierwszej i drugiej dekady XX wieku, takie jak "Łucznik", "Walka", "Nike", "Rycerze wolności", wpisują się w jedną z najciekawszych, klasycyzujących tendencji ówczesnej sztuki europejskiej.

Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu pod kierunkiem J. Tautenheima (1897-1900) oraz w Ecole des Beaux-Arts w Paryżu, w pracowni M. Jouvray, uczennicy Auguste`a Rodina i Lucien Schnegga. W okresie 1914-20 był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Politechniki Warszawskiej. Należał m.in. do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" i ugrupowania Rytm. Wystawiał w warszawskiej Zachęcie (od 1900), Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie (od 1903), w latach 1920 i 1934 brał udział w Biennale w Wenecji. We wczesnym okresie tworzył rzeźby o tematyce symbolicznej i alegorycznej. Później jego styl stał się bardziej monumentalny. Tworzył popiersia portretowe oraz pomniki.