Postacie w pejzażu, ok. 1935

Reprodukowany: Joanna Polakówna, "Byli bracia malarze...O życiu i malowaniu braci Efraima i Menasze Seidenbeutelów"
"Bracia -bliźniacy Efraim i Menasze Seidenbeutlowie (1902-1945) studiowali głównie u Tadeusza Pruszkowskiego w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Weszli w skład Stowarzyszenia Artystycznego "Szkoła Warszawska", założonego w 1930 roku przez grupę uczniów Pruszkowskiego. Wystawiali często w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie i Łodzi, w TPS w Krakowie, Lwowie i Poznaniu, a także na wielu zagranicznych wystawach m.in. w Nowym Jorku, Wenecji, Rydze, Edynburgu, Moskwie i Genewie. Mieli wspólne wystawy w Warszawie w IPS (1935) oraz w salonie Henryka Koterby (1936). W 1931 lub 1932 roku odbyli podróż do Francji i Włoch.
Malarstwo obu braci stanowi fenomen w zakresie sztuki i psychologii twórczości. Ukształtowani w tym samym kręgu artstycznym, reprezentowali identyczny styl i zakres tematyczny malarstwa. Część obrazów bracia wykonywali wspólnie, sygnując je wyłącznie samym nazwiskiem. Ilość wspólnie malowanych obrazów wzrasta od 1936 roku, niemal wypierając około 1938 roku indywidualną twórczość. Ostatni znany obraz namalowany przez Menaszego powstał w 1940 roku.
Malowali pejzaże (m.in. z Kazimierza nad Wisłą), martwe natury, portrety i kompozycje rodzajowe. Obrazy około 1930 roku bliskie są tradycji postimpresjonistycznej. Po powrocie z Paryża, a zwłaszcza w drugiej połowie lat trzydziestych ujawniły się w ich twórczości związki z Ecole de Paris.
Twórczość Efraima wydaje się bardziej spokojna i chłodna, natomiast Menaszego - dynamiczna i ekspresyjna. Większość spuścizny zaginęła w czasie II wojny światowej i znana jest z tytułów, zamieszczonych w katalogach wystaw i recenzjach.
"Pejzaż - nad rzeką" przedstawia grupę czterech kobiet, z których dwie spoczywają z lewej na brzegu rzeczki, pozostałe stoją w płytkiej wodzie. W tle szeroka, oświetlona letnim słońcem łąka i stożkowe, zalesione wzgórze; z prawej bujne drzewa. Obraz w intensywnych tonacjach żółcieni, ciemnej zieleni i błękitu z akcentami czerwieni i bieli. Dynamicznym i szkicowym sposobem malowania obraz wykazuje związki z ekspresjonizmem kręgu Ecole de Paris.
W twórczości artystów z drugiej połowy lat trzydziestych pojawiają się szerokie letnie pejzaże z pagórkami w tle. Analogie w budowie ocenianego obrazu można wskazać w wspólne wykonanym "Pejzażu - widoku na wieś z kościołem" ( w zbiorach Żydowskiego Instytutu Historycznego) lub w "Pejzażu" (ze słupami linii elektrycznych czy telegraficznych w Muzeum Sztuki w EIN Harod w Izraelu) autorstwa Menaszego Seidenbeutla, datowanego przez artystę na 1938 rok. Analogiczny np. wydaje się motyw zakręcającej w prawo wiejskiej drogi lub rzeczki czy przeciwstawienie płaszczyzny pierwszego planu z rozbudowanym, o wertykalnych akcentach tłem. Ściślejsze podobieństwo wykazuje zwłaszcza drugi z porównywanych obrazów z niemal identycznym wzgórzem w tle i charakterystycznym słupem (zamiast wysokiego, cienkiego drzewa) na zakręcie drogi (zamiast rzeczki). Pozwala to datować "Pejzaż - nad rzeką" na 1938 rok, łącząc go z serią nastrojowych pejzaży (np. zaginiony
"Pejzaż romantyczny", wystawiony w 1938). W 1938 roku malarze przebywali latem na plenerze w podkarpackim Borysławiu i Drohobyczu. Być może z tym wyjazdem łączą się obydwa obrazy (…)omawiany pejzaż , uznać należy za jeden z najpiękniejszych dzieł braci - artystów.
Obraz moim zdaniem jest oryginalnym dziełem braci Seidenbeutlów. Stan zachowania bardzo dobry."