ŻEBRACZKA, 1862

Nazwiska artystki nie odnotowują encyklopedie i słowniki sztuki. Jest prawdopodobne, że wiązać ją należy z rodziną medalierów o tym nazwisku, wywodzącą się od Jana Jakuba, działającego w końcu XVIII wieku na dworze króla Stanisława Augusta. Emilia musiałaby być jego wnuczką, może córką Karola Chrystiana, który działał w Irkucku (od około 1840 roku), dokąd przyjechał z licznymi dziećmi (informacji na ich temat udzieliła pani Urszula Makowska, opracowująca biografie artystów polskich działających w Rosji dla Słownika Artystów Polskich Instytutu Sztuki PAN). Obraz żebraczki nawiązuje do osiemnastowiecznej tradycji włoskiej, ukazywania starych ludzi jako szczególnie trudnego tematu artystycznego; m.in. takie obrazy malował Bartolomeo Nazari (1699-1758). W wieku XIX owo akademickie zadanie, potrzebne dla osiągnięcia biegłości w sztuce malarskiej rozwiązywali artyści bąd¼ przez malowanie z żywego modela, bąd¼ przez kopiowanie dawnych obrazów, jak w przypadku omawianego wizerunku.