ŻEBRACZKA, 1862 r.

Emilii Reichel nie odnotowują encyklopedie i słowniki sztuki. Jest prawdopodobne, że wiązać ją należy z rodziną medalierów o tym nazwisku, wywodzącej się od Jana Jakuba, działającego w końcu XVIII w. na dworze króla Stanisława Augusta. Emilia musiałaby być jego wnuczką, może córką Karola Chrystiana, który działał w Irkucku (od ok. 1840 r.), dokąd przyjechał z licznymi dziecmi (informacji na ich temat udzieliła pani Urszula Makowska, opracowująca biografie artystów polskich działających w Rosji dla Słownika Artystów Polskich Instytutu Sztuki PAN).
Obraz żebraczki nawiązuje do osiemnastowiecznej tradycji włoskiej, ukazywania starych ludzi jako szczególnie trudnego tematu artystycznego. M. in. takie obrazy malował Bartolomeo Nazari (1699-1758). W wieku XIX owo akademickie zadanie, potrzebne dla osiągnięcia biegłości w sztuce malarskiej rozwiązywali artyści bądź przez malowanie z żywego modela, bądź przez kopiowanie dawnych obrazów, jak w przypadku omawianego wizerunku.