Bez tytułu, z cyklu Ikony, 2007 r.

W swojej twórczości Harabasz porusza często zagadnienie społecznego kontekstu sztuki i wpływu środków przekazu na obraz kreowanej przez nas rzeczywistości. Jednym z zasadniczych wątków cyklu "Ikony" był dla artystki obraz cierpienia w powszechnej świadomości ujrzany przez pryzmat oddziaływania mass mediów na wrażliwość jednostki. W "Ikonach" połączyła współczesną fotografię prasową z techniką malarstwa olejnego oraz z bizantyjską metodą malowania i złocenia ikon. Artystka zespala w swoich pracach odległe tradycje, wpisując postaci z pierwszych stron New York Times`a w religijne narracje chrześcijańskiej ikonografii, zaś fotograficzne wydruki łącząc z dawnymi technikami malarstwa na drewnie. Jak czytamy we wstępie do indywidualnej wystawy artystki w Galerii Le Guern przekaz cyklu jest przewrotny: "Harabasz nie przyjmuje kontemplacyjnego punktu widzenia, raczej sprzeciwia się wiktymizacji ofiar współczesnych kataklizmów, czy medialnym praktykom kreowania ich na mimowolnych bohaterów. Polemizuje z powszechną w mediach tendencją do łączenia cierpienia z uświęceniem."

Ewa Harabasz studiowała konserwację dzieł sztuki, pracowała jako konserwator w Polsce i we Włoszech - stąd zapewne zainteresowanie i doskonała znajomość dawnych technik malarskich, którą wykorzystuje w swojej interdyscyplinarnej twórczości. Od końca lat 80. mieszka i pracuje w USA, ukończyła tam studia artystyczne, wykłada na uniwersytetach m.in. w Nowym Jorku i Bostonie.