Żniwa, 1938

Naukę rozpoczął w l. 1902-08 w szkole artystycznej Odeskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych. Studia artystyczne odbył w l. 1910-1918 w ASP w Petersburgu. Artystyczną edukację kontynuował w Monachium. Do Polski przyjechał w 1920 r. Osiadł w Toruniu, gdzie wraz z Leonem Pękalskim otworzył Zakład Graficzny "Sztuka". W 1923 r. objął kierownictwo pracowni malarstwa dekoracyjnego i monumentalnego w krakowskiej ASP. W 1930 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie otrzymał profesorską nominację w Szkole Sztuk Pięknych w katedrze rysunku i malarstwa. Należał do Stowarzyszenia Artystów Plastyków "Rytm", był członkiem grup o kolorystycznej orientacji - "Jednoróg" i "Pryzmat". Na Światowej Wystawie "Sztuka i technika" w Paryżu w 1937 r. otrzymał złoty medal. Uprawiał malarstwo sztalugowe i ścienne, wykonywał mozaiki, projektował układy urbanistyczne. Indywidualna formuła obrazowania artysty ukształtowała się w latach 1923-29. Podróże do Włoch i Francji przyczyniły się do zasymilowania klasycyzujących i realistycznych tendencji. W latach 1930. nasiliło się w sztuce Kowarskiego dążenie do metaforycznego oddania dramatu ludzkiej egzystencji, samotności i przemijania; heroiczne zmagania człowieka z przeciwnościami losu stały się jednym z głównych wątków tematycznych. Monumentalizując i syntetyzując formy Kowarski sięgał po inspiracje do konwencji obrazowania francuskiego romantyzmu stopniowo nasycając swe kompozycje coraz głębszą ekspresją. W prezentowanym obrazie dramatyczny wyraz nadaje pochylonym sylwetkom żniwiarek nasycona tonacja barw zawężona do jarzących się wewnętrznym blaskiem czerwieni, jaśniejących żółcieni oraz zmatowiałych brązów. Sugestywnie oddana aura schyłku dnia współgra tu ze swobodnym duktem pędzla i bogatymi efektami fakturowymi. Obraz zatytułowany "Żniwa" prezentowany był na wystawie pośmiertnej artysty w Muzeum Narodowym w Warszawie w 1949 r. (kat. 65).