Autoportret na tle morza

Istotną rolę w autoportretach Wygrzywalskiego często odgrywa kostium. Malarz portretował się nie tylko z tradycyjnymi atrybutami swojej profesji, ale także w - niekiedy żartobliwych - przebraniach. W jego oeuvre znajdziemy autoportrety, na których artysta podszywa się pod otoczonego zastępem młodych kobiet władcę haremu czy sternika, który walczy z rozszalałym żywiołem morskim. Innym razem artysta portretował siebie jako handlarza dywanów czy arabskiego wojownika. Prezentowany "Autoportret na tle morza" również wykorzystuje typowe dla Wygrzywalskiego orientalne przebranie. Artysta zaczął je wprowadzać do swoich obrazów w latach 1906-08, kiedy z krótkimi przerwami przebywał w Egipcie. "Autoportret na tle morza" wydaje się być w porównaniu z innymi orientalnymi pracami artysty dziełem osobnym. Wygrzywalski nie operuje w nim bowiem ani żartem, ani anegdotą. Kostium nie jest tylko artystycznym trikiem, przeciwnie, wydaje się, że w przypadku prezentowanego obrazu ma on charakter stricte symboliczny. Zniszczona, szara koszula rybaka, poważna twarz i zgarbione plecy każą widzieć w postaci wyraz zmęczenia. Łączy to prezentowany obraz z wczesnymi pracami artysty.Temat ludzi pracy podejmował Wygrzywalski już pod koniec XIX wieku w bardzo entuzjastycznie przyjmowanych przez krytykę kompozycjach (np. "Burłacy", "Strajk"). Symboliczną treść obrazu intensyfikuje zgodność charakteru portretowanej postaci ze scenografią, w której została osadzona. Pejzaż utrzymany w kolorach zachodu słońca buduje w widzu wrażenie zmierzchu i w pewien sposób wyraża pojęcie schyłku. W "Autoportrecie" Wygrzywalski zręcznie gra z konwencją gatunku. Z jednej strony unika malarskich klisz i portretowania siebie na podstawie lustrzanego odbicia. Profilowe ujęcie rybaka wskazuje, że artysta, pracując nad obrazem, posłużył się fotografią. W obrazie można się ponadto dopatrzeć subtelnych aluzji do tradycji europejskiego malarstwa. W czerwonym, pomarszczonym chaperon portretował się m.in. Jan van Eyck. Wygrzywalski, dobrze znający sztukę europejską (około 1900 roku pracował w Rzymie jako kopista dzieł dawnych mistrzów), umiejętnie potrafił cytować ją i przekształcać w swoich pracach.