Wspomnienie Chwały, 1693 r. (1993) r.

Franciszek Starowieyski pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Biberstein. Malarstwo studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach Wojciecha Weissa i Adama Marczyńskiego (w latach 1949-52). Studia odbył również w Akademii warszawskiej, w pracowni Michała Byliny, gdzie obronił dyplom w 1955 roku. Przez wiele lat mieszkał i tworzył równolegle w pracowniach w Paryżu i w Warszawie. Był malarzem, rysownikiem, grafikiem, tworzył scenografie teatralna i telewizyjne. Jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli tzw. "polskiej szkoły plakatu." Był znawcą i kolekcjonerem sztuki, przede wszystkim polskiej sztuki sarmackiej XVII - XVIII w. W 1971 roku Andrzej Papuziński uczynił go bohaterem filmu "Bykowi chwała". Starowieyski kilkakrotnie występował również jako aktor filmowy, m.in. w filmie Andrzeja Wajdy "Danton" i Krzysztofa Zanussiego "Struktura kryształu". W 1985 roku został pierwszym Polakiem, który miał indywidualną wystawę w Museum of Modern Art w Nowym Jorku. Brał udział w ponad 200 ekspozycjach w kraju i na świcie - w: Austrii, Belgii, Francji, Holandii, Kanadzie, Szwajcarii, USA, we Włoszech.

"Franciszek Starowieyski, artysta obdarzony barokową wyobraźnią, z niezwykłą wprost biegłością łączył w sztuce zmysłowe formy z intelektualnym przesłaniem, szokując często nieoczekiwanymi efektami i surrealistycznymi wizjami. Jego twórczość o wyrafinowanej ornamentacji wypełniona była charakterystyczną metaforyką i własnym systemem znaków wywiedzionych z najbliższej artyście, barokowej estetyki. Malarstwo Starowieyskiego cechowała fascynacja zmysłowym ciałem kobiecym o "rubensowskich" kształtach oraz refleksja nad przemijaniem i śmiercią. W jego obrazach świat realny łączy się z tworami "niepohamowanej" wręcz wyobraźni artysty, a cała twórczość, przesycona groteską i humorem, ostentacyjnie nawiązywała do starych XVII-wiecznych mistrzów. Starowieyski był mistrzem rysunku. "Odkąd pamiętam, zawsze moim językiem był rysunek. Najlepiej wyraża moje myśli." Artysta zadziwiał rysunkową formą o kaligraficznej precyzji kreski, za pomocą której budował osobliwe wizje o surrealistycznej poetyce, łącząc na zasadzie groteski i metaforycznych znaczeń zupełnie odrębne, obce sobie motywy. Jego upodobanie do kaligrafii, rozmiłowanie w fantastyce, skłonności do makabry i zainteresowanie anatomią, jak również rodzaj światłocienia, modelunku czy dynamika kompozycji wyrasta korzeniami z tradycji XVII wieku. Starowieyski często opatrywał swoje prace niemieckimi, stylizowanymi na XVII-wieczną kaligrafię komentarzami, a tytuły prac wykonane ozdobną literą stanowiły integralną część dzieła. Od 1970 roku artysta antydatował swoje prace o 300 lat wstecz - twierdząc, że oddaje to jego stan ducha i umysłu. Malarz utrzymywał, że wcielił się w niego duch żyjącego w XVII wieku przodka. (...) "Widz oczekuje od twórcy, aby go zgorszył, obraził i zaszokował" - powiedział kiedyś". (Ewa Gorządek www.culture.pl)