`Msza Św. Grzegorza` z cyklu `Personifikacje`, 1992 - 2002

Msza świętego Grzegorza to temat w sztuce chrześcijańskiej przedstawiający legendę o cudzie eucharystycznym. Legenda głosi, że papież Grzegorz I odprawiając mszę świętą w kościele Santa Croce in Gerusalemme w Rzymie zwątpił w prawdziwość przeistoczenia. Wówczas pojawił się Chrystus, jako Mąż Boleści z narzędziami swojej męki, a jego krew popłynęła w kielichu. Najstarszym przedstawieniem tej legendy jest ikona mozaikowa z przełomu XIII i XIV wieku. W drugiej połowie XV wieku motyw ten rozprzestrzenił się zwłaszcza na terenach na północ od Alp. Grzegorz Bednarski niejednkrotnie nawiązywał do skomplikowanych przedstawień ikonografii chrześcijańskiej, zwłaszcza, gdy dawały one możliwość stworzenia rozbudowanej, poruszającej perspektywą eschatologiczną wizji odwołującej się do niezwykłości i brutalności równocześnie.
W latach 1975-1980 studiował na wydziale malarstwa ASP w Krakowie w pracowni prof. J. Szancenbacha, gdzie uzyskał dyplom w 1980 r. i rozpoczął pracę pedagogiczną. W 1995 r. objął pracownię rysunku na tymże wydziale, by od 1998 r., jako profesor krakowskiej ASP, prowadzić pracownię malarstwa. W latach 1981-1989 brał aktywny udział w ruchu kultury niezależnej, zdobywając uznanie krytyki za swe prace malarskie, poruszające w ekspresyjnej, dramatycznej formie problematykę egzystencjalno-metafizyczną. Obok malarstwa zajmuje się rysunkiem i grafiką. Twórczość Bednarskiego w latach 1980 - 2004 koncentrowała się głównie wokół cykli: w malarstwie (Wielki metafizyk, 1981; Ni mas ni menos, 1984; Poruszenie z postacią ekstatyczną, 1987-1989; Martwa natura dla Dadleza, 1997; Hedonista maluje Ukrzyżowanie, 1998-2001; Personifikacje, 1998-2003; Popielec, 2001-2004); w rysunku (Dom misteriów, 1990; Bajka paryska - Śmiej się dziadku, 1994; Czy czyta pani Czycza czy Czycza pani zna, 1996-1999; Inferno, 1993-2000).