`Wizja Ezechiela o powszechnym zmartwychwstaniu ciał` z cyklu `Personifikacje`, 2002 - 2003

Prace Bednarskiego są malarskimi przypowieściami do oglądania i uważnej lektury. Są osobistą wypowiedzią Bednarskiego na temat wiary, jego własną wizją religijnych tematów i wyrazem postawy etycznej. Szczególnie ciekawe są prace z cyklu "Personifikacje". Bohaterami tych niby-biograficznych narracji są rozmaite postacie z Biblii i przede wszystkim z ksiąg apokryficznych. Bednarski przedstawia je w nowych kontekstach w sposób ironizujący, często na granicy groteski. Prezentowana "Wizja Ezechiela o powszechnym Zmartwychwstaniu ciał" to obraz, w którym biblijna historia przeplata się z refleksami telewizyjnej migawki o odkryciu zwłok Michaela Willmanna, wątkami obrazu Stanleya Spencera "Zmartwychwstanie w Cookham" i nawiązaniami do anatomicznej wystawy Dr. Gunthera von Hagensa "Kőrpelwelten"
W latach 1975-1980 studiował na wydziale malarstwa ASP w Krakowie w pracowni prof. J. Szancenbacha, gdzie uzyskał dyplom w 1980 r. i rozpoczął pracę pedagogiczną. W 1995 r. objął pracownię rysunku na tymże wydziale, by od 1998 r., jako profesor krakowskiej ASP, prowadzić pracownię malarstwa. W latach 1981-1989 brał aktywny udział w ruchu kultury niezależnej, zdobywając uznanie krytyki za swe prace malarskie, poruszające w ekspresyjnej, dramatycznej formie problematykę egzystencjalno-metafizyczną. Obok malarstwa zajmuje się rysunkiem i grafiką. Twórczość Bednarskiego w latach 1980 - 2004 koncentrowała się głównie wokół cykli: w malarstwie (Wielki metafizyk, 1981; Ni mas ni menos, 1984; Poruszenie z postacią ekstatyczną, 1987-1989; Martwa natura dla Dadleza, 1997; Hedonista maluje Ukrzyżowanie, 1998-2001; Personifikacje, 1998-2003; Popielec, 2001-2004); w rysunku (Dom misteriów, 1990; Bajka paryska - Śmiej się dziadku, 1994; Czy czyta pani Czycza czy Czycza pani zna, 1996-1999; Inferno, 1993-2000).