Wazon

Gwozdecki stał się indywidualnością artystyczną dużego formatu bardzo wcześnie. Zaważyła na tym wiara artysty w wartość tworzonej przez niego sztuki. Stymulowały ją bez wątpienia przez pisma Stanisława Przybyszewskiego, z którymi Gwozdecki zetknął się w czasie studiów w Krakowie. Młody artysta sukcesy utwierdzające go w przeświadczeniu, że obrał dobrą drogę odnosił jednak już wcześniej, wystawiając m.in. w monachijskiej Kustvereine. W Krakowskiej Akademii talent Gwozdeckiego rozwijali Konrad Krzyżanowski i Jan Stanisławski. W tym czasie Gwozdecki był wymieniany przez polskich krytyków obok Wojciecha Weissa i Witolda Wojtkiewicza jako jeden z modernistów przeszczepiających na grunt polski formułę ekspresjonistyczną. Krytyka francuska widziała w nim początkowo fowistę. Gwozdecki na stałe osiadł w Paryżu w 1903 roku. W tym czasie współpracował z prasą polską jako grafik i korespondent. W 1914 próbował zorganizować w stolicy Francji polską szkołę artystyczną, jednak jego plany udaremnił wybuch wojny. Od 1916 roku jeździł systematycznie do Stanów Zjednoczonych, gdzie jako "paryżanin" współorganizował nowojorski Salon Doroczny. Ze względu na dynamiczny tryb życia artysty jego prace są dzisiaj rozproszone w kolekcjach po dwóch stronach Atlantyku. W Polsce jego prace posiadają muzea narodowe w Warszawie, Krakowie i Poznaniu. Jego płótna wystawiane są też w Nowym Yorku, Paryżu i Yale. Duża monograficzna wystawa Gwozdeckiego, przywracająca mu należne w historii sztuki miejsce, odbyła się w Muzeum Narodowym w Poznaniu w 2003 roku.
"Wazon" wykazuje związki z formułą malarską wypracowaną przez Gwozdeckiego w latach międzywojennych. W obrazie zwraca uwagę przede wszystkim umiar w doborze środków i klarowna kompozycja. Monochromatyzm, wykorzystanie ciepłych, nasyconych brązów i złotawych ugrów, przywodzą na myśl płótna Modiglianiego, którego sztukę Gwozdecki znał bardzo dobrze. Sylwetkowość i rzeźbiarskość przedstawionego na obrazie przedmiotu każą z kolei myśleć o kilku kompozycjach samego Gwozdeckiego, z "Kiki z Montparnasse" w 1920 roku na czele. W obu obrazach artysta rozgrywa kompozycję na dwóch planach i w ciekawy sposób oscyluje między tworzeniem efektu trójwymiarowości, a afiszowaniem się z płaszczyznową strukturą warstwy malarskiej. Rzeźbiarskość, albo raczej reliefowość sztuki Gwozdeckiego z lat dwudziestych może mieć swoje źródło w krótkim epizodzie z biografii artysty. W pierwszych latach spędzonych w Paryżu uczył się on rzeźby w pracowni Huberta Ponscarme’a. Ponscarme nie zajmował się jednak rzeźbą statuaryczną, ale medalami i reliefami.