ŻNIWIARZ

Wywodzący się z rodziny artystów, uczył się w Szkole Rysunkowej w klasie Wojciecha Gersona. W latach 1897-1900 kontynuował studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych przez rok pod kierunkiem Floriana Cynka, później u Teodora Axentowicza, zdobywając liczne nagrody i medale. Od roku 1901 uczył się w Académie Julian w Paryżu, od 1908 zaś w prywatnej szkole Simona Hollósy`ego w Monachium. Po powrocie z zagranicy na stałe osiadł w Warszawie. Przez kilka lat zajmował się działalnością pedagogiczną: w latach 1920-22 uczył rysunku na kursach Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej, w latach 1923-26 jako profesor wykładał w Szkole Sztuk Pięknych im. Wojciecha Gersona. Brał czynny udział w życiu twórczym Warszawy, wchodził w skład jury Salonu Dorocznego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, sam brał udział w konkursach na najlepsze rozwiązanie problemu światła w obrazie. Uczestniczył w wielu wystawach ogólnych, tematycznych i w Salonach prezentując pojedyncze prace i większe kolekcje. Debiutował w Warszawie, wystawiał w Salonie Aleksandra Krywulta, później w Częstochowie, Kielcach, Krakowie, Lublinie, Lwowie, Łowiczu, Łodzi, Poznaniu, Wilnie, Moskwie. Z licznego dorobku artysty zachowała się niewielka część. Posługiwał się techniką olejną, ale też wykonywał rysunki ołówkiem, węglem, kredkami i prace akwarelą, uzyskując ciekawe efekty kolorystyczne. Interesowały go portrety, wizerunki charakterystyczne, studia roślinne, widoki architektoniczne, obrazy rodzajowe, a zwłaszcza o tematyce ludowej, które stały się z czasem wraz z pejzażem pewnego rodzaju wizytówką malarza. Obrazy pokazywały bogactwo kultury i przyrody Podhala, Tatr, Beskidów i Śląska, Łowicza, Huculszczyzny a także Bretanii.
Na prezentowanym obrazie, na tle gór, przedstawiony został palący fajkę góral z kosą. Za nim widoczne są stogi siana z małą postacią kobiety zgrabiającej zboże. Ubrany jest w kierpce, spodnie i koszulę z białego płótna, na ramiona narzucony ma ciemny kaftan. Jaskrawe, nasycone barwy, intensywne światło czystego powietrza, a zatem zdolności kolorystyczne oraz szczególna umiejętność interpretacji światła na płótnie, to elementy tak swojego czasu podnoszone przez współczesną artyście krytykę artystyczną. W jednym ze wspomnień w Sprawozdaniach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych twórczość malarza została określona następująco: "Rozsłonecznione w głębokiej perspektywie pejzaże, przeważnie z Podhala, Śląska, Łowicza, ze sztafażem figuralnym mieszkańców tych okolic w ich barwnych strojach, stały się ulubionym tematem prac artysty. Jego faktura malarska wyróżniała się szorstkością i suchym zestawieniem czystych kolorów z przewagą mocnych tonów barwy niebieskiej i zielonej." Obraz ten, co wnioskować można po nalepce znajdującej się na ramie, był wystawiany na Salonie Dorocznym 1922/23. Bardzo jest możliwe, że powtórnie został wystawiony pod tytułem Góral z kosą i nagrodzony brązowym medalem na Salonie w roku 1927.