Kopki żyta

PILLATI Gustaw
Wywodzący się z rodziny artystów, uczył się w Szkole Rysunkowej w klasie Wojciecha Gersona. W latach 1897-1900 kontynuował studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych przez rok pod kierunkiem Floriana Cynka, później u Teodora Axentowicza, zdobywając liczne nagrody i medale. Od roku 1901 uczył się w Académie Julian w Paryżu, od 1908 zaś w prywatnej szkole Simona Hollósy’ego w Monachium. Po powrocie z zagranicy na stałe osiadł w Warszawie. Przez kilka lat zajmował się działalnością pedagogiczną: w latach 1920-22 uczył rysunku na kursach Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej, w latach 1923-26 jako profesor wykładał w Szkole Sztuk Pięknych im. Wojciecha Gersona. Brał czynny udział w życiu twórczym Warszawy, wchodził w skład jury Salonu Dorocznego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, sam brał udział w konkursach na najlepsze rozwiązanie problemu światła w obrazie. Uczestniczył w wielu wystawach ogólnych, tematycznych i w Salonach prezentując pojedyncze prace i większe kolekcje. Debiutował w Warszawie, wystawiał w Salonie Aleksandra Krywulta, później w Częstochowie, Kielcach, Krakowie, Lublinie, Lwowie, Łowiczu, Łodzi, Poznaniu, Wilnie, Moskwie. Z licznego dorobku artysty zachowała się niewielka część. Posługiwał się techniką olejną, ale też wykonywał rysunki ołówkiem, węglem, kredkami i prace akwarelą, uzyskując ciekawe efekty kolorystyczne. Interesowały go portrety, wizerunki charakterystyczne, studia roślinne, widoki architektoniczne, obrazy rodzajowe, a zwłaszcza o tematyce ludowej, które stały się z czasem wraz z pejzażem pewnego rodzaju wizytówką malarza. Obrazy pokazywały bogactwo kultury i przyrody Podhala, Tatr, Beskidów i Śląska, Łowicza, Huculszczyzny a także Bretanii.