PTAK CZERWONY I, 1976

Artystka grafik, córka Stanisława Ostoi-Chrostowskiego. W latach 1945-1952 studiowała na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jana Cybisa i Tadeusza Kulisiewicza. Po studiach odbyła szereg podróży zagranicznych, m.in. do Holandii, Francji, Wielkiej Brytanii, Bułgarii, Włoch, Rosji, Jugosławii, Finlandii, Szwecji, Afryki, Turcji Japonii i na Kubę. W 1950 roku rozpoczęła pracę pedagogiczną na warszawskiej ASP, gdzie w latach 1962-1989 prowadziła własną pracownię grafiki warsztatowej. Aktywnie działała również w Związku Polskich Artystów Plastyków, pełniąc tam wiele społecznych funkcji. Miała kilkanaście wystaw krajowych i zagranicznych, była laureatką licznych nagród m.in.: Nagrody Państwowej, Nagrody Ministra Kultury i Sztuki za całokształt twórczości, Nagrody Muzeum Ohara na Międzynarodowym Biennale Grafiki w Tokio, ponadto otrzymała: złoty medal na II Międzynarodowym Biennale Grafiki we Florencji, III nagrodę na I Międzynarodowym Biennale Grafiki w Fredrikstad w Norwegii, I nagrodę na II Triennale Rysunku we Wrocławiu, I nagrodę na 9 Ogólnopolskiej Wystawie Grafiki w Warszawie. Po okresie socrealistycznym w roku 1956 artystka rozpoczęła eksperymenty formalne i techniczne prowadzące do zatarcia różnicy między grafiką a malarstwem. Owocem tych działań były powstające w latach 1956-1970 cykle "Astralny", "Komedianci", "Cienie", "Portrety", "Ocean", "Figury", "Spotkania". Krytyce wskazywali na związek jej grafiki z tego okresu z nurtem malarstwa informel. W latach 70-tych dochodzi zaś w sztuce Chrostowskiej do większej żywiołowości i feeryczności barw, co zbliża prace z tego okresu do pop-artu. Kryzys zdrowotny (nadwyrężenie nadgarstków) w 1973 roku zmusił ją do przejściowego zaniechania forsownej pracy przy grafice. Powstał wtedy rysunkowy cykl "Ręce", w którym artystka odbijała swe dłonie pokryte farbami. W 1975 roku wróciła do grafiki, tworząc kompozycje z zarzuconych cyklów. Od 1977 roku artystka wykonywała unikatowe odbitki łączące grafikę z malarstwem i collagem. Natomiast w 1988 roku wprowadziła do swego warsztatu sitodruk i kontynuowała eksperymenty malarskie.
W płótnie tym uwidacznia się fascynacja Haliny Chrostowskiej sztuką Stanisława Ignacego Witkiewicza, szczególnie widoczne jest to w sposobie kształtowania bryły. Tytułowa postać czerwonego ptaka przeistacza się w pracy artystki w psychodeliczną zjawę o ekspresyjnych, rażących kolorach. Możemy mówić tutaj o podjęciu przez artystkę podobnej do Witkacego próby osiągnięcia jednolitości konstrukcji czystych elementów formalnych, co służyć ma wyrażeniu "uczucia metafizycznego". Natomiast dzięki zastosowaniu głęboko trawionej akwaforty artystce udaje się osiągnąć ciekawe efekty fakturowe zacierające granice pomiędzy grafiką a malarstwem.