Ceramika żółta

Prezentowana praca jest przykładem unikatowego podejścia do ceramiki artystycznej i bogatego warsztatu artystki. Hanna Żuławska była malarką, pedagogiem, uprawiała też techniki plastyki architektonicznej oraz ceramikę artystyczną. W latach 1931-1934 studiowała w warszawskiej ASP u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana S. Kowarskiego, w czasie pobytu w Paryżu (1935-1938) u Józefa Pankiewicza. Okupację spędziła w Warszawie, w latach 1944-1945 w domu pracy twórczej w Łańcuchowie pod Lublinem, następnie osiedliła się w Sopocie, wchodząc w skład zespołu założycielskiego uczelni artystycznej w Gdańsku. Od 1948 prowadziła specjalizacyjną pracownię ceramiki, w latach 1964-1971 kierowała Katedrą Ceramiki Artystycznej na Wydziale Rzeźby. W latach 1964-1966 była dziekanem tego wydziału, 1971-1977 prowadziła pracownię ceramiki artystycznej na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. Głównie zajmowała się realizacjami w architekturze, wykonała m.in. mozaiki w podcieniach przy Placu Konstytucji oraz kamienic na Rynku Starego Miasta w Warszawie, w Gdańsku kierowała pracami ceramicznymi przy odbudowie ul. Długiej i Długiego Targu. W 1956 roku w ramach Zakładów Artystyczno-Naukowych gdańskiej PWSSP powołała grupę ceramików do współpracy z przemysłem (Zakłady Przemysłu Terenowego w Elblągu); nazwa dawnej cegielni w Kadynach, gdzie mieściła się ich pracownia, nabrała charakteru ogólnego, określając cechy ceramiki sopockiej, w tym prac artystki: unikatowość, akcentowanie walorów tworzywa, faktury i koloru, stosowanie form zoo- i antropomorficznych.