Badanie kolorystyczne dla: Podwójne cienie na żółtym (Color Study for: Double Shadows over Yellow), 1974 r.

Prezentowana praca to niezwykle misterna kompozycja prostokątnych modułów nakładanych na siebie według ściśle określonego schematu. Ideą jest tytułowe zbadanie cieni rzucanych na pozostałe obszary obrazu przez dominantę.

W centrum kompozycji znajduje się żółty kwadrat. Jest on zarówno punktem przyciągającym wzrok widza patrzącego na obraz, jak i ową dominantą rozrzucającą wokół siebie cienie. Warstwa "pod" centralnym kwadratem składa się z prostokątów w odcieniach pomarańczu i brązu. Stanowią one tytułowe cienie.

Z nauki o perspektywie powietrznej wiadomo, że najbardziej oddalone od widza tło, złożone jest z trzech części, o kolorach najbardziej rozbielonych, rozmytych. Artysta użył tu odcieni fioletu i różu.

Na odwrociu pracy znajduje się niezwykle dokładny opis układu poszczególnych modułów obrazu sporządzony ręką artysty w grudniu 1974 roku. Wszystkie elementy są opisane i przedstawiają kolejne etapy badań nad cieniami. Hannes Beckmann - z wykształcenia fotograf - operował kolorem, doskonale znając teorię widma optycznego. O efekcie końcowym napisze: "Folie chromatyczne przemieszczają się od nudnego pomarańczowego ku jasnożółtemu w taki sposób, iż zakładamy, że jasnożółty jest widoczny jedynie przez ciemne okulary".

Sztuka optyczna od samego początku istnienia bazowała na dwóch naukowych filarach: optyce i matematyce. Korzystali z nich najważniejsi twórcy tworzący w duchu op-artu z Vasarelym i Anuszkiewiczem na czele. Nie inaczej było z Beckmannem. Sztuka optyczna, która w latach 60. przeżywała swój renesans, nie była nurtem opartym na intuicji twórczej. Odcięcie od osobistych przeżyć i emocjonalnych doświadczeń stanowiło swoisty powrót do wczesnego modernizmu. Kiedy Jackson Pollock tworzył swój action painting, Warhol - pop-art, Yoko Ono zachwycała publiczność swoimi emocjonalnymi performansami, artyści op-artu porzucają świat wewnętrznych przeżyć, aby - niczym moderniści z Bauhausu - tworzyć doskonałą, naukową sztukę, która nie tylko zachwyci, ale wpłynie na widza w sposób nieświadomy. Nie było to zaskakujące - zarówno Vasarely, jak i Beckmann przez całe życie wracali do doświadczeń Bauhausu, promując modernistyczne podejście do roli sztuki. Iluzje ruchu i przestrzeni miały dostarczać odbiorcom silnych wrażeń wzrokowych. Zaskakujące, łudzące oko kompozycje sprawiały, że często musieli zakwestionować to, co wcześniej wydawało się prawdziwe.

Beckmann z Bauhausem związany był również poprzez czas spędzony tam na nauce(1928-32). Artysta był wówczas pod wpływem twórczości swoich szkolnych kolegów, takich jak Paul Klee, Wassily Kandinsky czy Josef Albers. Jego prace z tego okresu utrzymane były w stylistyce abstrakcji surrealistycznej. Po studiach rozpoczął naukę fotografowania w Wiedniu. Zaowocowało to licznym zbiorem przedwojennych fotografii, stanowiących niezwykle ważny, acz zapominany aspekt twórczości Beckmanna.

Po dojściu Hitlera do władzy, Beckmann wraz z żoną (Matyldą Weiner) postanowili na stałe przeprowadzić się do Pragi. Przez historyków sztuki badających twórczość Beckmanna, "praski" okres nazywany jest mianem "intermezzo", czyli swoistego przejścia pomiędzy różnymi formami. Rzeczywiście, kilkanaście lat pracy w bardzo trudnych, wojennych i powojennych warunkach, to przede wszystkim fotografie, często na poły dokumentalne i liryczne wizerunki naprędce komponowanych martwych natur, surrealizujących krajobrazów i sennych przedstawień zamglonej, pustej Pragi.

Po zakończeniu II wojny światowej Beckmann wraz z żoną zamieszkali w Nowym Jorku. Tam Hennes zajął się fotografowaniem, twórczością artystyczną oraz pedagogiczną. Do najbardziej znanych dzieł Beckmanna z okresu amerykańskiego należą akrylowe obrazy w stylu op-art. Ze względu na swoje osiągnięcia w dziedzinie fotografii, Beckmann był współtwórcą kolekcji i kuratorem działu fotografii w muzeum Solomona L. Guggenheima w Nowym Jorku (wówczas Museum of Non-Objective Painting) i wykładał w Cooper Union, na Yale i Dartmouth. W swojej pracy fotograficznej eksperymentował z solaryzacją, kontrolowanym prześwietleniem i silnymi kontrastami. Efekty optyczne były kluczowe również dla malarstwa Beckmanna: opierał na nich ‒ obok studiów neurologicznych ‒ swoją metodę twórczą. Płótno artysty ‒ obraz z 1964 roku zatytułowany "Inca" ‒ znalazło się na kultowej już wystawie The Responsive Eye w MoMA, w której wzięli udział najważniejsi op-artyści tego czasu, na czele z Josefem Albersem, Julianem Stańczakiem, Richardem Anuszkiewiczem i Tadaskym.

Hannes Beckmann, czesko-niemiecki malarz, fotograf i scenograf, urodził się w Hanowerze w 1909 roku. Początek jego twórczości nie zapowiadał, że artysta stanie się jednym z najlepiej rozpoznawalnych twórców nurtu op-art. Na przełomie lat 20. i 30. studiował w słynnej szkole artystyczno-rzemieślniczej Bauhaus, w której uczyli się m.in. Paul Klee, Vassily Kandinsky i Josef Albers. Następnie kształcił się w zakresie fotografii w Wiedniu. Po dojściu nazistów do władzy i kryminalizacji awangardowej sztuki przez hitlerowców, emigracja stała się koniecznością - szczególnie w obliczu antysemityzmu władz III Rzeszy. Po wojennej zawierusze, podczas której Beckmann wraz z żoną - dziedziczką fortuny - zbiegli z Niemiec do Pragi, artysta zamieszkał w Nowym Jorku. Do najbardziej znanych dzieł Beckmanna z okresu amerykańskiego należą akrylowe obrazy w stylu op-art, które powstawały w jego pracowni od lat 40. Mimo to dzisiaj Beckmann znany jest nie tylko jako malarz, lecz również fotograf. Beckmann był współtwórcą kolekcji i kuratorem działu fotografii w muzeum Solomona L. Guggenheima w Nowym Jorku (wówczas Museum of Non-Objective Painting) i wykładał w Cooper Union, na Yale I Dartmouth. W swojej pracy fotograficznej eksperymentował z solaryzacją, kontrolowanym prześwietleniem i silnymi kontrastami. Efekty optyczne były kluczowe również dla malarstwa Beckmanna: opierał na nich - obok studiów neurologicznych - swoją metodę twórczą. Płótno artysty - obraz z 1964 roku zatytułowany "Inca" - znalazło się na kultowej już wystawie The Responsive Eye w MoMA, w której wzięli udział najważniejsi op-artyści tego czasu, na czele z Josefem Albersem, Julianem Stańczakiem, Richardem Anuszkiewiczem i Tadasky'm.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.