King and Queen (Common Ground), 1966 r.

Prezentowana praca "King and Queen" to bardzo interesujący przykład malarstwa Beckmanna ze szczytowego momentu jego twórczości - lat 60. W typowym dla siebie, aczkolwiek zdwojonym ujęciu, artysta stworzył wyrafinowane zestawienie gradualnych tonów. Podzielone na szachownice dwa kwadraty, które sprawiają wrażenie wystających w stronę widza piramid - jeden pomarańczowy, drugi zielony - zdają się być osobnymi kompozycjami. Widz może jednak dostrzec niezaprzeczalne połączenie między nimi: kwadraty zdają się przenikać w prawie niewidoczny sposób. Pomarańczowe pole barwne, uzupełnione jest kolorem zielonym i vice versa. Łatwo można to pominąć, gdyż Beckmann zneutralizował te harmonijne odcienie przy pomocy poszczególnych następstw tonalnych. "King and Queen" pokazuje nam, jak doskonale Hannes Beckmann - z wykształcenia fotograf - operował kolorem, doskonale znając teorię widma optycznego.
Naukowe zacięcie było typowe dla całej sztuki optycznej XX wieku. Zarówno Vasarely, jak i Anuszkiewicz - twórcy niezwykle ważni dla op-artu - opierali swoją twórczość na dwóch naukowych filarach: optyce i matematyce. Nie inaczej było z Beckmannem. Sztuka optyczna, która w latach 60. przeżywała swój renesans, nie była nurtem opartym na intuicji twórczej. Ocięcie od osobistych przeżyć i emocjonalnych doświadczeń stanowiło swoisty powrót do wczesnego modernizmu. Kiedy Jackson Pollock tworzył swój action painting, Warhol - pop-art, Yoko Ono zachwycała publiczność swoimi emocjonalnymi performansami, artyści op-artu porzucają świat wewnętrznych przeżyć, aby - niczym moderniści z Bauhausu - tworzyć doskonałą, naukową sztukę, która nie tylko zachwyci, ale wpłynie na widza w sposób nieświadomy. Nie było to zaskakujące - zarówno wspomniany Vasarely, jak i Beckmann przez całe życie wracali do doświadczeń Bauhausu, promując modernistyczne podejście do roli sztuki. Iluzje ruchu i przestrzeni miały dostarczać odbiorcom silnych wrażeń wzrokowych. Zaskakujące, łudzące oko kompozycje sprawiały, że często musieli zakwestionować to, co wcześniej wydawało się prawdziwe.
Początek działalności twórczej Hansa Beckmanna w żadnym wypadku nie zapowiadał, że artysta stanie się jednym z najważniejszych i najlepiej rozpoznawalnych twórców op-artu. Beckmann w latach 1928-32 studiował w Bauhausie, wraz z takimi artystami jak Paul Klee, Wassily Kandinsky czy Josef Albers. Jego pierwsze prace utrzymane były w stylistyce surrealizującej abstrakcji, bliskiej przedwojennym awangardom. Po ukończeniu studiów w Bauhausie uczestniczył również w kursach fotograficznych w Wiedniu, co z kolei zaowocowało licznym zbiorem przedwojennych fotografii, stanowiących niezwykle ważny, acz zapominany aspekt twórczości Beckmanna. Do Wiednia przeprowadził się ze swoją przyszłą żoną, Matyldą Weiner, która wraz z nim studiowała na akademii Geographishe Lehr - und Versuchsanstalt (Bundesanstalt). W dobie gwałtownie rozwijającego się nazizmu musieli uciekać z ogarniętych antysemityzmem Niemiec. Po dojściu Hitlera do władzy w 1933 roku awangarda była kryminalizowana, a twórcy sztuki współczesnej pozostawali bez zleceń i środków do życia. Emigracja stanowiła jedyną możliwość kontynuowania aktywności twórczej w kształcie, który odpowiadał absolwentowi najbardziej postępowej uczelni artystycznej początku XX wieku. Beckmannowie postanowili na stałe przeprowadzić się do Pragi. Okres ten przedłużył się aż do 1948 roku, kiedy to, już po zakończeniu II wojny światowej, Beckmann i Matylda przeprowadzają się do Nowego Jorku. Przez historyków sztuki badających twórczość Beckmanna, "praski" okres nazywany jest mianem "intermezzo", czyli swoistego przejścia pomiędzy różnymi formami. Kilkanaście lat pracy w bardzo trudnych, wojennych i powojennych warunkach, to przede wszystkim fotografie, często na poły dokumentalne i liryczne wizerunki naprędce komponowanych martwych natur, surrealizujących krajobrazów i sennych przedstawień zamglonej, pustej Pragi.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.