Kompozycja szklana, lata 60. XX w.

"Siadłem do warsztatu jak robotnik, żeby lepiej poznać szklane tworzywo od strony warsztatowej. Najpierw specjalizowałem się w szlifowaniu kryształów, wykonując zupełnie nowe szlify na kryształach, nie te tak zwane brylantowe, pokutujące jeszcze w przemyśle szklarskim, a pochodzące sprzed pięćdziesięciu lat. Wyszedłem z innego założenia, że szlif musi być tak związany z formą, aby razem tworzyły jedną całość kompozycyjną".
Henryk Albin Tomaszewski
"Zafascynowany i olśniony tworzywem - ciekłą, przezroczystą i świetlistą masą szkła ołowiowego, zdecydowanie odrzucił wszystko, co tworzono przed nim w szkle, odważnie wkraczając na własną artystyczną drogę. Przełom, jakiego dokonał wówczas artysta, przejawiał się m.in. w totalnym zerwaniu z ugruntowaną tradycją projektowania i zdobienia wyrobów ze szkła ołowiowego. Tradycją skostniałą, pseudohistoryczną, powielającą mniej lub bardziej nieudolnie dziewiętnastowieczne wzory. Artysta odrzucił zbanalizowaną formę i owe do znudzenia powtarzane pseudobiedermeierowskie szlify: 'siateczki', 'palmetki', 'wiatraczki', 'brylanty', które ongiś tworzyły piękno szkła biedermeierowskiego a potem, przez prawie stulecie powielane w guście drobnomieszczańskim, 'zdobiły' tandetne kryształy. Artysta, pracując w Szklarskiej Porębie do roku 1950, stworzył ponad pięćset pięćdziesiąt projektów ambitnego szkła użytkowego, w którym wyrafinowana prostota formy współgra z jej nowoczesną dekoracją rzeźbiarską. Nowatorstwo Tomaszewskiego przejawiało się już wówczas także we współuczestnictwie w hutniczym formowaniu wyrobów i ich samodzielnym zdobieniu. Postawą taką burzył artysta rozpowszechniony w tym czasie schemat projektowania szkieł, w którym rola plastyka ograniczała się jedynie do technicznego rozrysowania formy i dekoracji. Projekty z tamtych lat realizowane były jeszcze w oparciu o tradycyjną hutniczą metodę wdmuchiwania bańki szklanej do przygotowanej uprzednio formy. W następnych latach artysta, niespokojny, obdarzony błyskotliwą inwencją, dynamizuje proces tworzenia. Odrzuca 'statyczną' technikę wdmuchiwania szkła do form, na rzecz tzw. wolnego formowania z bańki szklanej wyłącznie przy pomocy piszczela i skonstruowanych przez siebie narzędzi. Czynnie współuczestnicząc w twórczym seansie wykorzystuje możliwie wszystkie walory ciekłej i gorącej masy szklanej. Ta hutnicza metoda staje się kluczową w jego twórczości - artysta pozostaje jej wierny do chwili obecnej. Zadziwiając także dzisiaj erupcją talentu i artystycznej woli tworzenia kreuje coraz to nowe i zaskakujące kompozycje, owe zastygłe improwizacje, na których powstanie złożyły się: inwencja artysty, zdolności manualne hutnika i plastyczne walory gorącego tworzywa.
Nie sposób (...) opisać wyczerpująco złożoną i wieloaspektową twórczość tego artysty-szklarza, nestora, obdarzonego ciągle młodzieńczą pasją. W kraju należy do najlepszych, w świecie winien być zaliczany do czołówki awangardowych artystów szklarzy, niestety, z braku dostatecznej prezentacji za granicą, pozostaje ciągle nie w pełni odkryty i doceniony.
Artysta tworzy tylko szkło unikatowe często metodą prima vista. Trudne, niekiedy niemożliwe do odtworzenia formy posiadają szlachetne piękno owych spontanicznych, niepowtarzalnych improwizacji muzycznych bądź literackich. Obecnie kreuje kompozycje z różnych odmian szkła
przemysłowego, świadomie odrzucając 'szlachetne' walory masy kryształowej. Nobilituje więc szkło-tworzywo, z którym spotykamy się na co dzień, i odkrywa tkwiące w nim walory plastyczne.
Artysta tworzy unikatowe szkło użytkowe i par excellence artystyczne. To pierwsze urzeka organiczną prostotą formy i barwy, która w plamistym, stonowanym 'jesiennym' walorze odsłania ciekłą strukturę masy szklanej. Domeną twórcy jest jednak szkło artystyczne. W nim najpełniej ujawnia cechy swojej osobowości i talentu.
Kompozycje te są trudne do jednoznacznej interpretacji, inne od wszystkiego, co dzieje się we współczesnym szkle. Artysta zrywa z upartym 'tradycją uświęconym' używaniem szkła jedynie do wyrobu przedmiotów użytku codziennego. Uszlachetnia tworzywo, kreując z niego kompozycje pełne asocjacji do natury (cykl 'Zima'), jej zjawisk (kompozycja 'Ogień huraganowy'), wszechświata.
Odkrywa zagadkowe i fascynujące piękno fauny i flory, którego własne odczucie urealnia w cyklach 'Łabędzie' i 'Wazony-Kwiaty'. Poczesne miejsce w inspiracji artysty zajmuje muzyka, której jest wielkim wielbicielem. Niematerialną, harmoniczną tonację i rytmikę muzyki Czajkowskiego oraz Chopina, skojarzenia i nastrój, jaki wywołują utwory tych kompozytorów, artysta stara się wypowiedzieć w szkle. Kompozycje H. A. Tomaszewskiego są odzwierciedleniem odwiecznych tęsknot, marzeń i dążeń człowieka do stworzenia ideału piękna, prostoty i harmonii. Różnorodne i wielowątkowe są aspekty tej twórczości, miarą jej rangi i znaczenia niech będą opinie o niej; Stanisław Gebethner: (...) 'wirtuozeria decyduje o odrębności szkieł Tomaszewskiego, wyróżniających się o całą klasę od wyrobów innych artystów. Jego szkła mogą śmiało współzawodniczyć z wyrobami czeskimi czy szwedzkimi (...). Wartość Tomaszewskiego dla naszej produkcji jest tym wyższa, iż szkła te reprezentują niewątpliwy dorobek polski na tym polu, inny od osiągnięć zagranicznych, prezentują nasz poważny wkład w zakresie szkła artystycznego'" (Przegląd Artystyczny 5/6, Warszawa 1954, s. 134).
Mieczysław Buczyński, [w:} Henryk Albin Tomaszewski (1906-1993), Muzeum Karkonoskie, Jelenia Góra 2002

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.