Pejzaż z Bretanii, lata 30. XX w.

W archiwum rodziny artysty znajduje się kilka zdjęć Epsteina pracującego w plenerze. Uśmiechnięty czterdziestolatek stoi przed sztalugami rozstawionymi w sadzie, na poboczu drogi czy nad brzegiem morza. U jego stóp bawi się piesek Tilo. Na rozpiętym płótnie widzimy dziko wijące się formy, krzyżujące się plamy i kreski, a dookoła artysty - ,niczym niezmąconą naturę. Te fotografie, przedstawiające zarówno przedmiot sztuki Epsteina, jak i ją samą, wyraziście pokazują na czym polegała formuła jego malarstwa. Epstein daleki był od mimetycznego odtwarzania pejzażu, nigdy nie naśladował natury. Podobnie jak zafascynowani van Goghiem fowiści czy przedstawiciele pierwszej szkoły paryskiej, Epstein zwracał się raczej w kierunku emocjonalnego odwzorowania pejzażu. Interesowało go nie to, co widzi, ale transpozycja natury, przefiltrowanie jej przez indywidualne doświadczenie i stworzenie obrazu, który byłby rozumiany przede wszystkim jako kompozycja plastyczna, a nie "obraz posiadający temat i przedmiot". Trafnie ten fenomen określał Waldemar George, krytyk i przyjaciel artysty. George pisał w 1931 roku, że "poszczególne obrazy [Epsteina] przypominają odrębne organizmy żyjące intensywnym życiem. Płaszczyzny wibrujące i drżące. Kolory, których zadaniem nie jest tworzenie barwnych arabesek, lecz ożywienie materii przedstawionej na dwuwymiarowym płótnie, a zatem zastosowanie fikcji wizualnej".
Prezentowany pejzaż Epsteina powstał w czasie jednego z jego plenerowych wyjazdów do Bretanii. Wiadomo, że artysta jeździł w tamte rejony (odkryte przez Szkołę Pont-Aven i Gauguina pod koniec XIX wieku) kilkakrotnie. Udawał się na krótkie eskapady w latach 20., na dłuższe plenery w latach 1929-1931 (odwiedzał głównie południowe wybrzeże Bretanii, miasteczka Quiberon i Concarneau) oraz pod koniec lat 30. (Port Navalo, Le Palais, wyspę Belle-Ille-en-Mer). Reprodukowany "Pejzaż z Bretanii" pochodzi prawdopodobnie z początku lat 30. Formalnie praca przypomina kilka leśnych pejzaży Epsteina powstałych w tym czasie. W ekspresywnym ujęciu nawiązuje również do twórczości kilku zaprzyjaźnionych z nim artystów, przede wszystkim Soutine’a i Utrilla. Towarzyskie relacje Epsteina z tym pierwszym nie są niestety do końca poznane. Wiadomo tylko, że obaj malarze byli na stopie koleżeńskiej i znali swoje malarstwo. W przypadku znajomości Epsteina z Utrillem dysponujemy większym zasobem informacji. Wiadomo, że Epstein przyjaźnił się z Francuzem (mającym skądinąd opinię samotnika i awanturnika), był nawet świadkiem na jego ślubie. Utrillo ponadto wielokrotnie odwiedzał Epsteina, kiedy ten postanowił opuścić Paryż i zamieszkać na stałe na prowincji.

Uczył się malarstwa przez pewien czas w Monachium. Około 1911 roku wyjechał na stałe do Paryża, gdzie uczęszczał do jednej z pracowni artystycznych na Montparnassie. Był zaprzyjaźniony z Utrillem, Chaimem Soutinem i Amadeo Modiglianim. Wystawiał na Salonach Niezależnych (1921-23, 1925, 1928) oraz na Salonie Jesiennym w 1921 roku i Salonie Tuileryjskim w latach 1927-31. Początkowo interesował się przede wszystkim postimpresjonizmem - syntetyzmem Paula Gauguina i Ecole de Pont-Aven. Później wszedł w krąg malarzy fowistów - André Deraina, Maurice'a Vlamincka i Raoula Dufy, a także Pabla Picassa i Susanne Valadon. W obrazach z lat 1915-20 wyczuwalne są wpływy Cézanne'a i kubizmu, połączone z inspiracją fowizmem i ekspresjonizmem. W latach dwudziestych i trzydziestych Epstein coraz bardziej dynamizował formy, wprowadzał ostre kontrasty barwne i światłocieniowe, czasem stosował wyrazisty kontur. Malował przede wszystkim pejzaże, portrety, martwe natury, ale też kompozycje rodzajowe z wieśniakami, rybakami czy kobietami z półświatka. W latach 1929-31 Epstein odwiedził Bretanię - przebywał w Quiberon oraz w Concarneau - gdzie malował obrazy i akwarele z widokami portów i rybaków, a także "bretońskie" martwe natury z ekspresyjnie przedstawionymi rybami, ptakami i owocami morza.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.