W OJCOWIE, 1880

Obraz reprodukowany (w: ) Zbigniew Fałtynowicz, Eliza Ptasińska, Malarze polscy w Monachium, Suwałki 2005, s. 137.
Obraz wystawiany: I po co myśmy tam jechali. Malarze polscy w Monachium:
- Muzeum Okręgowe w Suwałkach (5 maja - 31 sierpnia 2005),
- Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku (4 marca - 30 kwietnia 2006),
- Muzeum Okręgowe w Lesznie (12 maja - 2 lipca 2006),
- Wałbrzyska Galeria Sztuki BWA "Zamek Książ" (8 lipca - 17 września 2006).

Pejzażysta związany z Krakowem i Lwowem. Początkowo zajmował się złotnictwem i jubilerstwem, jednakże porzucił to popłatne zajęcie i wyjechał do Wiednia, gdzie w latach 1861-66 studiował malarstwo w tamtejszej akademii w pracowni pejzażysty Alberta Zimmermana. W 1865 został odznaczony I nagrodą za studia z natury. W latach 1868-1869 kontynuował naukę w Monachium, pó¼niej wyjeżdżał do Paryża. Po powrocie do kraju przebywał bąd¼ we Lwowie, bąd¼ w Krakowie. Często wyjeżdżał w Tatry i Pieniny, odbywał liczne wycieczki po Galicji, podróżował do Włoch, Tyrolu i Bawarii. W latach 1873-1877 był profesorem malarstwa pejzażowego w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych; jego uczniami byli m.in. J. Malczewski, M. Gottlieb, R. Kochanowski. Po ustąpieniu z uczelni (gdyż oddział krajobrazu został zlikwidowany), przeniósł się na stałe do Lwowa (1879), skąd latem robił wycieczki po Galicji w poszukiwaniu motywów do obrazów. Wiele wystawiał na wystawach krajowych. W 1882 zapadł na nieuleczalną chorobę, ale mimo bezwładu nóg nie przestał malować.
Grabiński malował głównie pejzaże, zazwyczaj małych wymiarów. Podczas wyjazdów zagranicznych namalował wiele widoków z Bawarii i Tyrolu. W kraju malował widoki z okolic Krakowa, Lwowa, Muszyny, a także Tatry i Pieniny; pejzaże znad Dniestru, Sanu, Prutu, Seretu, Wisłoka, z Delatynia, Monastyrska, Złocka, Wiśnicza i Odrzykonia. Jego pejzaże ukazują różnorodne motywy: stawy, strumienie, wodospady, zagrody i widoki wsi, cerkwie, kościoły, jaskinie i ruiny zamków, ukazane w różnorodnej scenerii - wschodów i zachodów słońca, w słoneczny dzień, przed burzą, czy po deszczu. Odznaczają się realistycznym rysunkiem, nasyconym kolorytem, dążeniem do uchwycenia efektów świetlnych. Pracował głównie w technice olejnej, akwareli, posługiwał się także piórkiem i tuszem. Był autorem podręcznika Szkoła rysunku krajobrazów (Lwów, 1884) oraz albumu Widoki Galicji i guberni południowych Królestwa Polskiego.