Domek na wsi

"Dzieło bezosobowe, dzieło nierzeczywiste" − tak malarstwo Henryka Haydena określił poznany przez artystę w latach okupacji angielski pisarz Samuel Beckett. Oba te przymiotniki − bezosobowe i nierzeczywiste − można rozumieć metaforycznie. Mówiąc o bezosobowości malarstwa Haydena, Beckett nie odmawia bowiem Haydenowi braku indywidualności. Przeciwnie, osobność polskiego artysty na tle współczesnej mu sztuki polega na tym, że nie epatuje on swoją odmiennością i nie czyni ze stylu przedmiotu ostentacji. "Domek na wsi" pokazuje ten fenomen w przekonujący sposób. Formalnie styl pracy wywodzi się powiem z postimpresjonistycznych (przefiltrowanych przez syntetyzm) doświadczeń Renoira i Pankiewicza. Co ciekawe, Hayden do tej bliskiej im świetlistej formuły dochodzi nie poprzez kontakt z ich sztuką, ale pod wpływem obcowania ze słońcem Południa. Powiedzieć można, że w okresie międzywojennym, kiedy artysta coraz częściej malował w plenerze, porzucił "maskę" stylu. Hayden, podążając śladami Cezanne’a, przestał skupiać się na stylach i -izmach, a zwrócił swoją uwagę na sam przedmiot obrazowania. To natura - jak podkreślali krytycy - kierowała ruchem jego pędzla.

Studiował w Warszawie w SSP i na Politechnice oraz w paryskiej Academie "La Palette". Wystawiał w Paryżu na Salonach: Niezależnych, Tuileries i Majowym. Dużo czasu spędzał na południu Francji. Miał indywidualne wystawy w renomowanych galeriach Paryża i Londynu. W latach 1922-53 malował realistyczne pejzaże i portrety. Pod koniec życia nawiązał do swych kubistycznych doświadczeń z młodości, tworząc obrazy z pogranicza sztuki figuralnej i abstrakcyjnej.