Kąpiący się, 1940 r.

Okres wojenny Henryk Hayden spędził, jak wielu artystów paryskich, na południu Francji. Po wkroczeniu wojsk niemieckich musiał opuścić Taverny, gdzie pracował nad zdobytym nieco wcześniej publicznym zamówieniem na mural, i uciekł do Owernii. Stamtąd przeniósł się do Mougins, średniowiecznego miasteczka położonego niedaleko Cannes, gdzie spędził kilka kolejnych lat. Z tego okresu pochodzą obrazy utrzymane w miękkiej renoirowskiej stylistyce. Impresjonistyczne myślenie o fakturze malarskiej, z którym mamy do czynienia na prezentowanym obrazie, pojawiło się w twórczości Haydena już nieco wcześniej. W latach 20. artysta porzucił definitywnie kubizm i zwrócił się ku klasycznej formule przedstawieniowej. Plamy zaczął kłaść miękko, operował subtelnymi i szybkimi pociągnięciami pędzla i laserunkami. Wydobywał walorowe subtelności. Odejście Haydena od kubizmu ku impresjonizmowi trafnie opisał Artur Winiarski: "Kubizm wniósł do malarstwa bardzo wiele, był jednak sztywnym gorsetem - zbyt wiele reguł, zbyt mało miejsca dla emocji. Po czterech czy pięciu latach wierności tej estetyce Henryk poczuł się jej więźniem. Malarzem zdanym na retorykę i jej ograniczenia. Był młody, chciał czegoś innego niż matematyczne rygory, racjonalne i wypracowane. Był marzycielem, więc cierpiał i śnił o wolności. (…) Mówi się, że Hayden był Renoirem kubizmu. Jest w tym trochę prawdy. To jeden z niewielu kubistów malujących pejzaże w czasach, gdy triumfy święciły przede wszystkim martwe natury i portrety. Dzięki niemu w ostatnim okresie kubizm zabarwił się głęboką wrażliwością i poezją, których próżno by szukać gdzie indziej" (A. Winarski, Henryk Hayden, Warszawa 2013, s. 21).

Studiował w Warszawie w SSP i na Politechnice oraz w paryskiej Academie "La Palette". Wystawiał w Paryżu na Salonach: Niezależnych, Tuileries i Majowym. Dużo czasu spędzał na południu Francji. Miał indywidualne wystawy w renomowanych galeriach Paryża i Londynu. W latach 1922-53 malował realistyczne pejzaże i portrety. Pod koniec życia nawiązał do swych kubistycznych doświadczeń z młodości, tworząc obrazy z pogranicza sztuki figuralnej i abstrakcyjnej.