Pejzaż z Prowansji

"Z płócien Haydena, spoza ich cierpliwego milczenia, dociera jakby dalekie echo owej szalonej mądrości i - jeszcze słabsze - jej konsekwencji, a mianowicie, że tak samo jest z całą resztą. Ledwie-obecność tworzącego, ledwie-obecność tworzonego. Dzieło bezosobowe, dzieło nierzeczywiste. Właśnie to podwójne stuszowanie jest czymś zdumiewającym. I wyniośle nieaktualnym. Kryzys relacji podmiot-przedmiot ma jeszcze przed sobą wiele szczęśliwych dni. Z tym, że zazwyczaj widzimy, jak ów klown i jego pajac zanikają oddzielnie, jeden na korzyść drugiego. Tutaj zaś, uwikłani w tę samą nietrwałość, wyrzekają się siebie razem i zgodnie". Samuel Beckett (styczeń 1952 r.), przekład Marcina Nowoszewskiego przy współpracy Antoniego Libery Hayden po przerwaniu studiów na Politechnice przeniósł się na warszawską Akademię Sztuk Pięknych, gdzie kształcił się w pracowni Konrada Krzyżanowskiego. Po wyjeździe do Paryża w 1907 roku zapisał się do Academie "La Palette". Jeździł na plenery do Bretanii, gdzie poznał m.in. Władysława Ślewińskiego. Wystawiał na salonach: Niezależnych, Tuileries i Majowym. Utrzymywał relacje towarzyskie z Matisse`em, Picassem i Maxem Jacobem. Dużo czasu spędzał na południu Francji. W czasie wojny przebywał początkowo w Owernii u Roberta i Soni Delaunay, potem przeniósł się na Południe gdzie zaprzyjaźnił się z Samuelem Beckettem. Miał indywidualne wystawy w renomowanych galeriach Paryża i Londynu. Pośmiertnymi wystawami monograficznymi uczciły go m.in. Musée National d`Art Moderne w Paryżu (1968), Musée des Beaux-Arts w Rennes (1979) Musée d`Art Moderne w Troyes oraz Hugh Lane Municipal Gallery w Dublinie (1994/1995). Hayden w latach 1922-1953 malował realistyczne pejzaże i portrety. Pod koniec życia nawiązał do swych kubistycznych doświadczeń z młodości, tworząc obrazy z pogranicza sztuki figuralnej i abstrakcyjnej. Trudno jednak zaklasyfikować artystę tylko to tego nurtu. Pierre Célice, który poznał Haydena w 1952 roku tak pisał o jego przynależności do kierunków w sztuce XX wieku: “Kubizm był kierunkiem, a kubiści solidarna grupą. Henryk jest wierny tylko sobie. Kroczy samotnie, w całkowitym odosobnieniu, od nikogo nie zapożycza, nie należy do żadnej szkoły. Pretekstem do zapełnienia całego płótna staje się przyroda, która jest tylko ZASUGEROWANA. Henryk mawiał: “Trzeba wrócić do tego, co najważniejsze". Jednak są tu i lasy, i rzeka, i niebo - w subtelnie modulowanych błękitach, zieleniach I fioletach przemawiających do naszej wyobraźni". Studiował w Warszawie w SSP i na Politechnice oraz w paryskiej Academie "La Palette". Wystawiał w Paryżu na Salonach: Niezależnych, Tuileries i Majowym. Dużo czasu spędzał na południu Francji. Miał indywidualne wystawy w renomowanych galeriach Paryża i Londynu. W latach 1922-1953 malował realistyczne pejzaże i portrety. Pod koniec życia nawiązał do swych kubistycznych doświadczeń z młodości, tworząc obrazy z pogranicza sztuki figuralnej i abstrakcyjnej.