GŁOWA FLORY, Polska, Skawina, po 1917

Rzeźbiarz, studia artystyczne rozpoczął u P. Rozena w Warszawie, kontynuował je w krakowskiej ASP u Cynka i Laszczki, następnie kształcił się w Paryżu w pracowni Rodina. Wystawiał od 1904 r. w Krakowie, Warszawie, we Lwowie i Poznaniu, a także w Monachium (1905, 1908), Wiedniu (1908, 1915), Wenecji (1914). Był członkiem Tow. Art. Pol. Sztuka. Zginął w czasie akcji likwidacyjnej w getcie k. Bochni. Tworzył głównie portrety i kompozycje utrzymane w duchu młodopolskiego symbolizmu. Większość rzeźb Hochmana zostala zniszczona podczas II wojny światowej. Kilka gipsów posiada Muzeum Narodowe w Krakowie; "Portret Juliana Fałata" w brązie znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie.

W 1909 r. powstała w tej podkrakowskiej Skawinie fabryka kafli piecowych i kamionki. Właścicielem była Spółka Akcyjna, która do zbudowania pieców ceramicznych zatrudniła Tadeusza Sławińskiego, mającego w tej dziedzinie znakomite osiągnięcia. Dzięki temu po podjęciu produkcji materiałów szamotowych i kamionkowych w 1917 roku rozpoczęto w fabryce produkcję fajansów, początkowo użytkowych, a po zamknięciu fabryki w Dębnikach także artystycznych. Nowe projekty oraz repliki wcześniejszych prac realizował w Skawinie K. Laszczka oraz inni artyści. Surowcem była - podobnie jak w Dębnikach - glinka sprowadzana z Czech i w rezultacie procesu produkcyjnego powstawał fajans delikatny. Wyroby z fajansu delikatnego stanowiły skromną część produkcji "Hydrauliki", która z biegiem czasu przekształciła się w Skawińskie Zakłady Materiałów Ogniotrwałych.