Kompozycja surrealistyczna z aktem, 1968 r.

"Malarstwo HENRYKA KOZAKIEWICZA (1936 - 1985) w Galerii Arkady stanowi dla nas okazję do zadumy nad głośnym niegdyś (lata 20 -te i 50-te XX w.) surrealizmem. Szkoła ta wyzwoliła malarstwo od czystej sztuki i wyłoniła kolorowy świat przedmiotów, które miały być tak 'piękne jak przypadkowe spotkanie na stole prosektoryjnym maszyny do szycia i parasola'. Ten zdumiewający zestaw wyjaśnił prekursor surrealizmu (inaczej: nadrealizmu) poeta francuski Lautremont. Obrazy surrealistów były więc tryumfem podświadomości i nieskrępowanej wyobraźni. W malarstwie tym chodziło bardziejo komunikat do widza niż jakiekolwiek rozwiązania formalne. Z uwagi też na tematykę nie był surrealizm malarstwem ascezy wizualnej. Artyści stwierdzili wręcz, że w ich sztuce realizują freudowską 'zasadę przyjemności'. Surrealizm był i pozostaje jednym z najbardziej widowiskowych kierunków w sztuce XX stulecia. Niestety, co trzeba podkreślić, często ociera się o kicz.
W swoim malarstwie Kozakiewicz czerpie z poetyki surrealistycznej. Oto jeden z jego czysto nadrealistycznych pejzaży. Co widzimy? W tle błękitno - brzoskwiniowo - rdzawe chmury. Uciekają bądź jakby płyną niespokojnie w górny kąt obrazu. Oddzielona od nich ostrym horyzontem, niemal pustynna, szarogranatowa ziemia. Pod horyzontem samotne, zeschłe drzewo, dramatycznie skręcone ('smutne'). Bliżej widza uciekający fragment schodów z białego marmuru. Tajemnicza budowla, do której zdają się przynależeć schody, rzuca długi cień zapadającego wieczoru. Czyste powietrze. W nim na tle nieba i ziemi, jak we śnie, unoszą się przedmioty. Olbrzymia harfa zbudowana jakby z 'warkoczy', nad nią fragment muru, po którym spływa purpurowa (krwawa...) draperia. Całkiem z boku, ucięty 'fruwający' fotel. Wszystkie te przedmioty uczestniczą w dramacie przemijania. Budują nastrój chwili 'przed' a może i 'po' jakimś niepokojącym zdarzeniu. Nigdy nie dowiemy się jakim.
Obrazy Kozakiewicza dziedziczą zarówno zalety, jak i wady surrealizmu. Autor czyni jednak pewne charakterystyczne 'polskie' odstępstwo od klasycznego surrealizmu - usiłuje (w takich płótnach jak: 'Bliźni' czy 'Portret zwycięzcy') przemycić treści erotyczno - społeczne. W naszym kraju, jakże mogłoby być inaczej...
A tak poza tym, ciekawa to wystawa i warto ją zobaczyć". (Antoni Szoska, Z sal wystawowych. Malarstwo Henryka Kozakiewicza, "Echo Krakowa", nr 250, 23.12.1986)


Ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych, dyplom otrzymał w 1961 roku w pracowni malarstwa prof. Tomorowicza. Zajmował się malarstwem i grafiką.