Pejzaż z wiatrakiem

"Był jak wiatr - gwałtowny, niszczący, niezborny i ciepły. Błogosławieni gwałtownicy. Wspomnienia o Henryku Kozakiewiczu rozsadzają każdą próbę porządkowania. Legendy, które tworzą się z ciekawych osobowości, i te wielkie i te środowiskowe, posiadają jakiś schemat. Tu jest inaczej. Henryk jest ciągle obecny w naszych rozmowach i myślach. Nie był jednoznaczny, lecz sprzeczny, irracjonalny - mierząc go konwencjonalnie. Był nierówny. Jednak jego dezintegracja - dezintegracja pozytywna, jak każda inna, rozumując ogólniej i szerzej, buduje tylko wartości wyższe w stosunku do postaw pasywnych i zachowawczych. Tworzy ona organizacje psychiczne bardziej subtelne, kruche i mniej stabilne. Czyż prawdziwy artysta może być pozbawiony tak dręczących i uciążliwych cech jak niepokoje i sprzeczności wewnętrzne? Rodzaj malarstwa jaki Henryk uprawiał był nieprzypadkowy. Sądzę, że nie był to wybór lecz logiczne następstwo jego cech psychicznych. One właśnie gnały go w różne rejony i zakamarki życia, również pozaśrodowiskowego, a nawet w ciemne labirynty, gdzie spalał lub też wzbogacał płonącą w nim ekspresję. Malarstwo zrośnięte było nierozerwalnie z Jego życiem. Dlatego powaga Jego postawy wobec sztuki powodowała, że wolał pójść na piwo, nawet z oprychem, niż dać się wplątać w jałową rozmowę środowiskową. Niezaradność w rzeczach zwykłych i brak tak zwanego realizmu życiowego skazywał go na ucieczki, dawał poczucie zagrożenia i lęku, nadwrażliwość i niepewność istnienia. Nic dbał o swoje interesy. Pojęcie sukcesu i kariery, tak tu powszechne, było Mu całkowicie obce. Te wszystkie cechy były w Nim i przeciwko Niemu. Lecz nie były skierowane na zewnątrz. Tkwiła bowiem w Nim surowa dobroć, sprawiedliwość i solidność wobec kolegów. Niezawodność. Śmierć, która Go przedwcześnie zabrała, wyłoniła się t tych właśnie zgęszczonych elementów Jego natury. Nie mogło być inaczej. Była ona bolesnym dowodem autentyczności Jego życia". (Janusz Lewandowski, wstęp do katalogu wystawy malarstwa Henryka Kozakiewicza, Dom Artysty Plastyka, Warszawa, wrzesień 1986, Biuro Wystaw Artystycznych w Krakowie, grudzień 1986, Biuro Wystaw Artystycznych w Płocku, styczeń 1987, s. nlb.)

Ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych, dyplom otrzymał w 1961 roku w pracowni malarstwa prof. Tomorowicza. Zajmował się malarstwem i grafiką.