Głowa świętej, 1926 r.

Henryk Kuna jest jednym z najwybitniejszych polskich rzeźbiarzy działających w 1 połowie XX w. Około 1900 roku zamieszkał w Warszawie, gdzie rozpoczął naukę w pracowni Piusa Walońskiego, później wyjechał na studia do Krakowa, m.in. dzięki pomocy Bolesława Biegasa. W latach 1902 - 04 studiował u Konstantego Laszczki, dwukrotnie wyjeżdżał tez do Paryża. Na stałe osiadał w Warszawie w 1912 roku. Od 1921 roku należał do stowarzyszenia Rytm i był jednym z głównych reprezentantów tego ugrupowania. Wraz z Rytmem wystawiał w kraju w latach 1922 - 32 oraz na zagranicznych pokazach sztuki polskiej. W 1936 roku objął katedrę rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Jednocześnie pracował w Warszawie - jego pracownia mieściła się przy ul. Czackiego. Henryk Kuna debiutował w 1904 roku rzeźbą z cyklu Śmierć, pokazaną w warszawskiej Zachęcie. W Warszawie wystawiał także w salonie Garlińskiego, w Instytucie Propagandy Sztuki. Swoje rzeźby pokazywał również na wystawach w Krakowie, Sosnowcu, Łodzi, Lwowie, Poznaniu oraz za granicą - w Wiedniu, Paryżu, Wenecji, Londynie, Bukareszcie, Moskwie, Kopenhadze, Rydze, Tallinie i Brukseli. Najwcześniejsze prace Kuny powstawały pod wpływem sztuki impresjonizmu i twórczości Laszczki. Podczas pobytu w Paryżu wielkie wrażenie wywarły na nim prace Aristide Maillola. Tworzył głównie portrety, biusty portretowe, postacie symboliczne. Jest autorem projektów pomników m.in. Józefa Piłsudskiego i Adama Mickiewicza dla Wilna.