Portret Wincentego Wodzinowskiego

"Portret Wincentego Wodzinowskiego" jest rzeźbą interesującą na tle dorobku artysty, gdyż w jej formie można wyczuć wpływ Konstantego Laszczki, nauczyciela autora i profesora krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Portrety i popiersia stanowią w spuściźnie Kuny nieliczną grupę, a prezentowane dzieło odznacza się rzadkimi u niego realizmem, szczegółowością i bogatą fakturą. Większość prac modelował gładko, ta natomiast nosi ślady procesu twórczego, widać na niej odciski palców, jest pokryta charakterystyczną gliniastą strukturą. Trudno precyzyjnie stwierdzić, kiedy dokładnie Henryk Kuna nawiązał znajomość z Wodzinowskim, malarzem wówczas znanym i dobrze prosperującym. Najprawdopodobniej miało to miejsce w pierwszych latach XX wieku, kiedy Kuna przeniósł się na studia do Krakowa, w którym zamieszkał w 1902, po dwóch latach spędzonych w Warszawie pod opieką cenionego rzeźbiarza Piusa Welońskiego. Uczył się w krakowskiej akademii w pracowni Laszczki. Być może to właśnie on przedstawił Kunę Wodzinowskiemu, absolwentowi tej samej uczelni, który mieszkał w tym okresie w Swoszowicach koło Krakowa, a z miastem pozostawał związany przede wszystkim ze względu na działalność pedagogiczną. Żywo uczestniczył również w tamtejszym życiu artystycznym.

Stylistyka dzieła sugeruje, że mogło powstać jeszcze w krakowskim okresie działalności Kuny, gdy tworzył w duchu Młodej Polski i nawiązywał stylistycznie do Auguste’a Rodina, najważniejszego rzeźbiarza epoki nowoczesnej, a później - do Aristide’a Maillola. Autor zaznaczył fakturalność w opracowaniu materii i uwydatnił światłocieniowe zalety formy. Dzięki temu można poznać wpływ swoistego impresjonizmu Rodina, naśladowanego wówczas przez artystów w całej Europie. Kuna debiutował w 1904 w warszawskiej Zachęcie. W stolicy wystawiał także w salonie Garlińskiego, w Instytucie Propagandy Sztuki. W 1912 na stałe osiadł w Warszawie. Od 1921 należał do stowarzyszenia Rytm i był jednym z głównych reprezentantów tego ugrupowania. Wraz z innymi jego członkami wystawiał w kraju w latach 1922-32 oraz na zagranicznych pokazach sztuki polskiej. W 1931 wygrał głośny konkurs na pomnik Adama Mickiewicza dla Wilna. Dwa lata później przedstawił drewniany model, ukazujący wieszcza na postumencie w formie słupa - Światowida. Niestety, ze względu na nagonkę rozpętaną przez wileński tygodnik "Słowo" odstąpiono od realizacji pomnika, niewątpliwie jednego z najciekawszych w okresie międzywojnia. W 1936 Kuna objął katedrę rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Jednocześnie działał w Warszawie - jego pracownia mieściła się przy ul. Czackiego. Twórca bardzo szybko, jeszcze przed sukcesem polskiego pawilonu na Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, został uznany za jednego z najważniejszych polskich rzeźbiarzy. Ówczesna krytyka artystyczna rozpisywała się o nim entuzjastycznie i niekiedy zestawiała go z Xawerym Dunikowskim.

Henryk Kuna był jedną z najbarwniejszych postaci artystycznego świata międzywojnia. Syn rabina, uczeń jesziwy (czyli szkoły rabinackiej) w Ciechanowie, języka polskiego uczył się dopiero jako nastolatek. Około 1900 roku zamieszkał w Warszawie, gdzie rozpoczął naukę w pracowni Piusa Walońskiego. Później, dzięki pomocy Bolesława Biegasa, wyjechał na studia do Krakowa. W latach 1902-04 studiował u Konstantego Laszczki, dwukrotnie wyjeżdżał tez do Paryża (w 1910 roku pracował jako robotnik u kamieniarza). Tworzył w tym okresie prace w duchu Młodej Polski, nawiązujące stylistycznie do rzeźb Auguste'a Rodina i impresjonizmu, a później: Aristide Maillola. Kuna debiutował w 1904 roku w warszawskiej Zachęcie. W Warszawie wystawiał także w salonie Garlińskiego, w Instytucie Propagandy Sztuki. W 1912 roku na stałe osiadł w Warszawie. Od 1921 roku należał do stowarzyszenia Rytm i był jednym z głównych reprezentantów tego ugrupowania. Wraz z Rytmem wystawiał w kraju w latach 1922-32 oraz na zagranicznych pokazach sztuki polskiej. W 1931 roku wygrał głośny konkurs na pomnik Adama Mickiewicza dla Wilna. Dwa lata później artysta przedstawił drewniany model rzeźby ukazującej wieszcza na postumencie w formie słupa - Światowida. Niestety, ze względu na rozpętaną przez wileński tygodnik "Słowo" nagonkę, odstąpiono od realizacji tego, niewątpliwie jednego z najciekawszych w okresie międzywojnia, pomnika. W 1936 roku Kuna objął katedrę rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Jednocześnie pracował w Warszawie - jego pracownia mieściła się przy ul. Czackiego.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.