Portret Wincentego Wodzinowskiego

Portret Wincentego Wodzinowskiego na tle oeuvre Henryka Kuny wydaje się być dziełem osobnym i przez to szczególnie interesującym. Popierwsze - portrety i popiersia stanowią w twórczości Kuny nieliczną grupę. Po drugie - prezentowana rzeźba odznacza się rzadkim u artysty realizmem, szczegółowością i bogatą fakturą. Większość rzeźb artysty modelowana jest gładko - portret Wodzinowskiego nosi ślady pracy, odciski palców, a jego płaszczyznę pokrywa charakterystyczna gliniasta struktura.Trudno precyzyjnie stwierdzić, kiedy dokładnie Henryk Kuna nawiązał znajomość z Wodzinowskim. Być może miało to miejsce w pierwszychlatach XX wieku, kiedy Kuna przeniósł się na studia do Krakowa. Po dwóch latach spędzonych w Warszawie pod opieką Piusa Welońskiego artysta (zanamową Bolesława Biegasa) w 1902 roku zamieszkał w Krakowie. Podjąłna tamtejszej Akademii studia w pracowni Konstantego Laszczki. Być możeto właśnie on przedstawił Kunę Wodzinowskiemu, wówczas już uznanemu artyście. Wodzinowski, absolwent krakowskiej Akademii, mieszkał w tymokresie w Swoszowicach koło Krakowa. Z miastem związany był przedewszystkim ze względu na działalność pedagogiczną. Żywo uczestniczyłrównież w krakowskim życiu artystycznym.Stylistyka rzeźby sugeruje, że mogła ona powstać jeszczew krakowskim okresie twórczości Kuny. Kuna tworzył wówczasprace w duchu Młodej Polski, nawiązujące stylistycznie do rzeźbAuguste'a Rodina i impresjonizmu, a później Aristide'a Maillola.

Henryk Kuna był jedną z najbarwniejszych postaci artystycznego świata międzywojnia. Syn rabina, uczeń jesziwy (czyli szkoły rabinackiej) w Ciechanowie, języka polskiego uczył się dopiero jako nastolatek. Około 1900 roku zamieszkał w Warszawie, gdzie rozpoczął naukę w pracowni Piusa Walońskiego. Później, dzięki pomocy Bolesława Biegasa, wyjechał na studia do Krakowa. W latach 1902-04 studiował u Konstantego Laszczki, dwukrotnie wyjeżdżał tez do Paryża (w 1910 roku pracował jako robotnik u kamieniarza). Tworzył w tym okresie prace w duchu Młodej Polski, nawiązujące stylistycznie do rzeźb Auguste'a Rodina i impresjonizmu, a później: Aristide Maillola. Kuna debiutował w 1904 roku w warszawskiej Zachęcie. W Warszawie wystawiał także w salonie Garlińskiego, w Instytucie Propagandy Sztuki. W 1912 roku na stałe osiadł w Warszawie. Od 1921 roku należał do stowarzyszenia Rytm i był jednym z głównych reprezentantów tego ugrupowania. Wraz z Rytmem wystawiał w kraju w latach 1922-32 oraz na zagranicznych pokazach sztuki polskiej. W 1931 roku wygrał głośny konkurs na pomnik Adama Mickiewicza dla Wilna. Dwa lata później artysta przedstawił drewniany model rzeźby ukazującej wieszcza na postumencie w formie słupu - Światowida. Niestety, ze względu na rozpętaną przez wileński tygodnik "Słowo" nagonkę, odstąpiono od realizacji tego, niewątpliwie jednego z najciekawszych w okresie międzywojnia, pomnika. W 1936 roku Kuna objął katedrę rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Jednocześnie pracował w Warszawie - jego pracownia mieściła się przy ul. Czackiego.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.