Portret żony na koniu, 1868 r.

POCHODZENIE:
- własność artysty
- własność syna artysty Zygmunta Rodakowskiego w Krakowie, okres międzywojenny
- kolekcja prywatna, Polska
- zakup w PP Desa w Krakowie, 1991
- kolekcja prywatna, Polska

WYSTAWIANY:
- Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, 1929
- Powszechna Wystawa Krajowa, Lwów, 1894

LITERATURA:
- Anna Król, Henryk Rodakowski. Malarz arcydzieł, katalog wystawy, Muzeum Regionalne w Stalowej Woli, 1 września - 19 października 2014, Stalowa Wola 2014, s. 13
- Małgorzata Kitowska, Albumy Pałahickie Henryka Rodakowskiego, Gorzów Wielkopolski [b.d.]
- Małgorzata Kitowska, „Albumy Pałahickie” Henryka Rodakowskiego, „Polska Sztuka Ludowa" 1984, nr 3, s. 183-189
- Andrzej Ryszkiewicz, Henryk Rodakowski, Rysunki, Warszawa 1958, s. 10
- Andrzej Ryszkiewicz, Henryk Rodakowski 1823-1894, Warszawa 1954 (wyd. II niezmienione 1962), s. 38, il. 99, wyd. III uzupełnione, Warszawa 1972, s. 37, il. 96
- Andrzej Ryszkiewicz, Henryk Rodakowski i jego otoczenie. Korespondencja artysty, Wrocław 1953, s. 210
- Władysław Kozicki, Henryk Rodakowski, Lwów 1937, s. 304-306, 533, il. 69
- Władysław Kozicki, Henryk Rodakowski, Warszawa 1927, s. 22
- Władysław Kozicki, Henryk Rodakowski (1823-1894), „Sztuki Piękne” 1924-1925, nr 3, s. 130
- Maria Woźniakowska, Mój ojciec Henryk Rodakowski, Lwów 1922 [maszynopis]
- Katalog Illustrowany Wystawy Sztuki Polskiej od 1764 do 1886, wydał Jan Bołoz Antoniewicz, Lwów 1894, nr 1046

„Portret żony na koniu” to kameralne, lecz mistrzowskie w detalu akwarelowe studium, które Henryk Rodakowski wykonał osiadłszy w Polsce na stałe. W 1867 roku zlikwidował dom w Paryżu i w połowie roku przeprowadził się z żoną Kamillą oraz dziećmi Marią i Zygmuntem do Lwowa. Ze względu na komplikacje rodzinne (udział brata artysty, Zygmunta, w powstaniu styczniowym, jego ucieczkę przed prześladowaniami z kraju, chorobę psychiczną przyrodniego brata, Wiktora) w pierwszym okresie pobytu pozostawali w Pałahiczach na terenie dzisiejszej Ukrainy, majątku Maksymiliana. Nieco nieoczekiwanie znaleźli się, jak pisze Władysław Kozicki, w „pięknej, lecz na zapadłej prowincji położonej wsi pokuckiej, oddalonej o niecałe dwie mile od Stanisławowa, a o 20 minut jazdy końmi, od powiatowego Tłumacza”. W ogrodzie przy pałahickim dworze Rodakowski urządził sobie pracownię. W ciągu trzech lat pobytu u Maksymiliana stworzył parę obrazów olejnych oraz znaczący cykl akwarel znany jako „Albumy Pałahickie”.

Należy doń 11 prac przedstawiających „malowanych z natury mało ruskich chłopów i Żydów z Pałahicz”. Prace stanowią znakomity dokument o przedniej wartości historyczno-artystycznej, lecz także etnograficznej. Rodakowski naszkicował sylwetki lokalnych rzemieślników, parobków, wójtów stajennych czy listonoszów przyłapanych na gorącym uczynku w ich codziennych zajęciach. Choć prace wyrosły na gruncie zainteresowania profesjonalnych artystów europejskich kulturą ludową, to akwarelom Rodakowskiego daleko jest do sentymentalnej wizji wschodnio-europejskiej wsi. Autor dokonał malarskiej notacji maksymalnie obiektywnie, posługując się charakterystycznym dla siebie realistycznym warsztatem i dając wyraz dbałości o szczegół. Z „Albumami Pałahickimi” bezsprzecznie łączy się „Portret żony na koniu”. Rodakowski przedstawił Kamillę dosiadającą konia na tle kurtyny roślinności i rozległego pejzażu wzgórz Pokucia. Zwierzę ujął w całej postaci, co przywodzi na myśl reprezentacyjne portrety konne mistrzów dawnych, Petera Paula Rubensa, Antona van Dycka czy Diega Velázqueza. Kamilla ubrana jest w czarną amazonkę, melonik z czarną woalką i ciemny, zdobiony pstrokatymi wyszywaniami góralski serdak. Koń, którego dosiada Kamilla, to arabsko-huculski siwek nazywany w Pałahiczach Farysem. Ta mieszanka obrazuje specyfikę życia Rodakowskich na galicyjskiej prowincji: przywiązanych do wysokiego poziomu życia, który znali z Wiednia i Paryża (stąd hippiczny, reprezentacyjny portret), ale zafascynowanych nieco egzotyczną kulturą wsi (co znajduje wyraz w stroju i krajobrazie). Interesującą koincydencję stanowi fakt, że Oskar Kolberg – najbardziej znany etnograf XIX stulecia – około 1861 roku po raz pierwszy wyprawił się na Ruś, czego owocem była publikacja czterech tomów poświęconych Pokuciu w ramach serii encyklopedycznej „Lud”.

Malarstwa uczył się w Wiedniu, a w latach 1846 - 1850 w Paryżu u L. Cognieta. W 1889 r. przeniósł się na stałe do Wiednia, później do Zakopanego i Krakowa, gdzie w 1894 r. został dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych. Był wybitnym portrecistą; sławę przyniósł mu debiut na paryskim Salonie w 1852 r., gdzie otrzymał wielki złoty medal za ‘Portret generała Dembińskiego’. Sukces odniósł też rok później wystawiając „Portret matki”, obraz, który sam Delacroix nazwał ‘prawdziwym arcydziełem’. Malował też obrazy historyczne i rodzajowe, wykonał wiele szkiców rysunkowych i akwarelowych. Jest jednym z najwybitniejszych malarzy polskich XIX w.; malarstwo nie stanowiło dla artysty źródła utrzymania, dlatego jego obrazy powstawały bardzo długo i były dopracowywane w każdym szczególe, stąd prace tego artysty na rynku antykwarycznym pojawiają się niezwykle rzadko.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.