Dwaj muzykanci, 1950 r.

Prezentowana praca powstała na początku lat 50., kiedy to Stażewski na powrót zainteresował się figuracją. Po zakończeniu II wojny światowej artysta przeniósł się z Łodzi do Warszawy, gdzie próbował na nowo definiować swój język artystycznej ekspresji. Na ten okres bardzo silnie wpłynęły jego przedwojenne, awangardowe doświadczenia.
Okres figuratywny w twórczości artysty trwał aż do końca lat 50. Stażewski malował wówczas przede wszystkim obrazy o tematyce doskonale znanej z tradycji historii sztuki. Bożena Kowalska pisała: "Były wśród nich martwe natury, znowu, jak na początku lat dwudziestych, kubistyczne, albo o odległych z tematem relacjach. (...) Były portrety bardziej lub mniej uproszczone, [niektóre] o stopniu odrealnienia tak dalekim dzięki użyciu tylko linii konturowej wydzielającej silnie zgeometryzowane pola pokryte jednolitą barwą, że związków z podobizną człowieka długo trzeba było szukać" (Bożena Kowalska, Henryk Stażewski, Warszawa 1985, s. 27).
Kowalska zwróciła również uwagę na kolorystykę obrazów: "Występowały [tam] o dużej intensywności, skontrastowane ze sobą: czerwień, zieleń, niebieski, żółcień, fiolet, oranż i biel w połączeniu ze spokojnymi płaszczyznami seledynu, bladoróżowego i jasnoniebieskiego. Gdzie indziej łączył artysta fiolet i zieleń z różnymi w nasyceniu niebieskościami (`Grajkowie`)".
Do powrotu do przedwojennych fascynacji kubizmem artystę być może skłoniła wizyta w Polsce twórcy kubizmu - Pabla Picassa. Picasso przyjechał do kraju na zaproszenie wystosowane przez I Kongres Intelektualistów na rzecz Pokoju, który odbył się we Wrocławiu w 1948 roku. Przygotowano wówczas wystawę zatytułowaną "Ceramika Pabla Picassa". Niezwykle podobne formalnie do prezentowanego obrazu jest płótno "Dźwig (Współpraca)" znajdujące się w kolekcji warszawskiego Muzeum Narodowego.


Henryk Stażewski to legenda sztuki awangardowej w Polsce. Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1913-20. W początkach kariery malował martwe natury. Przejściowo wystawiał z ugrupowaniem "Formiści" (1922). Wziął też udział w Wystawie Nowej Sztuki w Wilnie w 1923. O tego czasu tworzył pod wpływem konstruktywizmu. Obok kompozycji malarskich zajmował się grafiką książkową, projektował wnętrza, sprzęty, a także scenografie - były to w większości prace teoretyczne i studyjne. Polskie i międzynarodowe ugrupowania awangardy, z którymi wystawiał i współpracował jako publicysta, to kolejno: "Blok" (1924-26), "Praesens" (1926-30), "Cercle et Carré" (1929-31), "Abstraction-Création" (1931-39), "a.r." (1932-39). Należał też do Koła Artystów Grafików Reklamowych (1933-39). W 1930 był współorganizatorem zbiórki dzieł artystów międzynarodowej awangardy przeznaczonych dla muzeum łódzkiego (obecnie w Muzeum Sztuki w Łodzi). Po II wojnie mieszkał i działał w Warszawie. W latach 40. i 50. podejmował próby dostosowania się do postulatów sztuki figuratywnej. Z tego okresu pochodzą rysunkowe i malarskie kompozycje o tematyce pracy, budowy, a także projekty monumentalne. Po 1956, uznawany powszechnie za patrona polskiej awangardy, uprawiał już wyłącznie abstrakcję o konstruktywistycznym rodowodzie. Tworzył cykle prac będących studiami płaszczyzn, linii, kolorów w różnych układach względem siebie. Przy pozorach chłodnej perfekcji umiał nasycić je emocją bezpośredniego dotknięcia, śladu ręki. Obok malarstwa i form pochodnych, jak kolaże, reliefy, multiple, tworzył formy przestrzenne i grafikę (autoryzował serigraficzne repliki swoich prac). Był laureatem wielu nagród i odznaczeń krajowych i zagranicznych, w tym Nagrody Herdera, Wiedeń 1972.