Kompozycja przestrzenna, 1961

O powstających w latach 60. reliefach Stażewskiego pisze Andrzej Szczepaniak: "Lata sześćdziesiąte w twórczości Henryka Stażewskiego to okres, kiedy malarstwo ustępuje miejsca formom reliefowym. Był on logiczną ewolucją poszukiwań artysty od podziału płaszczyzny i ruchu w obrazie do struktur przestrzennych. Za element porządkujący i jednocześnie kształtujący prace trzeciego wymiaru, obrał sobie powtarzającą się formę geometryczną. Często jest to forma beczkowata (…). Jednak nie ona sama jest w reliefach najważniejsza, ale jej >>przypadkowe<< usytuowanie, warianty relacji prowokujące względny ruch, jej format, efekt rzucanego cienia i użycie koloru. Grupowanie podobnych elementów pozwoliło Stażewskiemu tworzyć prace abstrakcyjne, które pokazywały niezliczone możliwości stosunków pomiędzy formami, wyznaczającymi i porządkującymi przestrzeń. Konwergencja zainteresowań konstruktywistycznych i jednocześnie fascynacja twórczością wielkich klasyków: Pieta Mondriana i Kazimierza Malewicza, dały artyście możliwość pójścia znacznie dalej w poczynaniach artystycznych. Uzewnętrzniło się to w seriach reliefów powstałych w latach sześćdziesiątych. I tak etap reliefów białych neutralizował hierarchię formalną i przez swoją monochromatyczność nie przeszkadzał w obserwacji zachowywania się form geometrycznych w przestrzeni." (A. Szczepaniak, Henryk Stażewski. Reliefy, http://csw.art.pl/new/2001/stazewski.html).