Relief nr 61, 1973 r.

Henryk Stażewski to jeden z najważniejszych polskich artystów XX wieku i jednocześnie jeden z najlepiej rozpoznawalnych rodzimych artystów na świecie. Jego twórczość stanowi niekwestionowany wkład w kulturę europejską. Jego historia oddaje drogę nurtu abstrakcji geometrycznej w Polsce - od sztuki awangardowej i nowatorskiej, po uznaną w skali świata klasykę XX-wiecznej kultury artystycznej. Dzieła Stażewskiego to nie tylko nowatorskie, głęboko intelektualne w swojej naturze prace, lecz także piękne obiekty kultowe, poszukiwane przez wielu kolekcjonerów i cieszące się coraz silniejszą pozycją na rynku sztuki.
Relief jest formą wyrazu artystycznego, która pojawiła się w twórczości Henryka Stażewskiego w drugiej połowie lat 50. Pierwsze datowane są na rok 1957 i początkowo miały charakter poszukiwań nowych form wyrazu artystycznego. Celem było uchwycenie przestrzeni jako wartości bezpośredniej, namacalnej, niemożliwej do wyrażenia przy pomocy iluzji malarskiej. To jednak środki malarskie - szczególnie fakturalne - były podstawowym rozwiązaniem, używanym przez Stażewskiego w tamtym czasie.
W latach 60. Stażewski de facto odchodzi od malarstwa, rzadko tworząc formy zupełnie płaskie, choć nadal są one obecne w jego twórczości. Twórczość tego artysty zdominowały proste, podzielone na symetryczne, kwadratowe powierzchnie reliefy, złożone ze zwielokrotnionych figur geometrycznych. Henryk Stażewski twierdził, że w sztuce interesuje go "to, co najprostsze", zaś powtarzalne formy, które tworzą jego kompozycje, to sposób odmierzania i porządkowania przestrzeni na obrazie. Tym, co cechowało jego sztukę, była seryjność i symetria.
W 1968 roku Stażewski powiedział: "Doświadczenie z kolorem jest dla mnie jednym z etapów, podobnie jak prowadzone równolegle eksperymenty z przestrzenią. Wszystko to znajdzie się w następnym etapie mojej twórczości" (Henryk Stażewski, "Odra", nr 2, 1968). I tak rzeczywiście się stało: w 1970 roku Stażewski rozszerzył zakres stosowanych środków wyrazu i wzbogacił wyznawaną koncepcję uniwersalizmu sztuki, kreując podczas Sympozjum Wrocław '70 kompozycję "9 Promieni światła na niebie" za pomocą snopów światła pochodzących z reflektorów. W akrylowych obrazach z lat 70. kolor uzyskał pełnię ekspresji, pokonując restrykcyjnie wyznaczone ramy kwadratów, zniekształcając regularność ich układu lub atakując je agresywnym "promieniem" ("Promienie barw", 1980).
Słynny awangardzista wiele eksperymentował z kolorem, często wizualizując gradację barw chromatycznych wybranego odcinka widmowego według długości fal świetlnych lub stopniując jasność, nasycenie i temperaturę barw. Zainteresowanie cechami fizycznymi koloru i jego psychofizjologicznymi właściwościami - choć nieskrępowane matematycznym czy optycznym rygorem - było głównym motorem powstania reliefów z przełomu lat 60. i 70. Mimo naukowych podstaw, ważnym aspektem była intuicja artysty, według której Stażewski zmieniał wyliczony i zgeometryzowany program dzieła. Artysta szczególną wagę przykładał do odcieni błękitnego - czyli koloru, który jego zdaniem miał bardzo pozytywne działanie na odbiorcę jako czynnik uspokajający.
Lata 70. to okres malowanych reliefów dynamizowanych przy pomocy nieoczekiwanych zakłóceń ich geometrycznej struktury i poprzez odrzucenie regularnego rytmu kompozycyjnego. Dobrze to oddaje niesymetryczny, różowy relief z 1973 roku, prezentowany w niniejszym katalogu. W tej dekadzie Stażewski poświęcał się badaniom relacji pomiędzy nauką, sztuką i metafizyką, próbując uchwycić naturę opozycji porządek-chaos. Dzięki analizom obrazów George’a de la Toura słynny awangardzista był przekonany, że geometria jest tym, co łączy sztukę wszystkich epok.
Henryk Stażewski to legenda sztuki awangardowej w Polsce. Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1913-20. W początkach kariery malował martwe natury. Przejściowo wystawiał z ugrupowaniem "Formiści" (1922). Wziął też udział w Wystawie Nowej Sztuki w Wilnie w 1923 roku. O tego czasu tworzył pod wpływem konstruktywizmu. Obok kompozycji malarskich zajmował się grafiką książkową, projektował wnętrza, sprzęty, a także scenografie - były to w większości prace teoretyczne i studyjne. Polskie i międzynarodowe ugrupowania awangardy, z którymi wystawiał i współpracował jako publicysta, to kolejno: "Blok" (1924-26), "Praesens" (1926-30), "Cercle et Carré" (1929-31), "Abstraction-Création" (1931-39), "a.r." (1932-39). Należał też do Koła Artystów Grafików Reklamowych (1933-39). W 1930 roku był współorganizatorem zbiórki dzieł artystów międzynarodowej awangardy przeznaczonych dla muzeum łódzkiego (obecnie w Muzeum Sztuki w Łodzi). Po II wojnie mieszkał i działał w Warszawie. W latach 40. i 50. podejmował próby dostosowania się do postulatów sztuki figuratywnej. Z tego okresu pochodzą rysunkowe i malarskie kompozycje o tematyce pracy, budowy, a także projekty monumentalne. Po 1956 roku, uznawany powszechnie za patrona polskiej awangardy, uprawiał już wyłącznie abstrakcję o konstruktywistycznym rodowodzie. Tworzył cykle prac będących studiami płaszczyzn, linii, kolorów w różnych układach względem siebie. Przy pozorach chłodnej perfekcji umiał nasycić je emocją bezpośredniego dotknięcia, śladu ręki. Obok malarstwa i form pochodnych, jak kolaże, reliefy, multiple, tworzył formy przestrzenne i grafikę (autoryzował serigraficzne repliki swoich prac).


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.