Baśń starogermańska, 1896 r.

Artysta w swoich pracach odwoływał się często do mitologii germańskiej, ilustrował starogermańskie baśni, tworzył obrazy inspirowane utworami muzycznymi. W 1913 roku wykonał cykl obrazów do dramatu muzycznego Ryszarda Wagnera "Pierścień Nibelunga", historii zaczerpniętej ze średniowiecznego eposu niemieckiego "Pieśń o Nibelungach". Obrazy te stanowiły dekorację tzw. "Nibelungenhalle" na wzgórzu Drachenfels. W 1921 roku opublikował ilustracje do Das Märchen (utworu znanego również jako Zielony wąż i Piękna Lily ) baśni napisanej w 1795 roku przez Johanna Wolfganga von Goethe. Stworzył dekoracje malarskie dla otwartego w 1926 roku "Halle Deutscher Sagenring" w Burg der Wupper, przedstawiające sceny z eposu "Parsifal" - dzieła Wolframa von Eschenbacha. Jego prace cechuje nastrojowy, nieco mroczny klimat budzący skojarzenia ze sztuką spod znaku symbolizmu co dodatkowo potwierdza związek malarstwa Hendricha z utworami Wagnera. Do charakterystycznych cech jego obrazów należy zaliczyć także oniryczny, baśniowy świat przedstawiony, miękkie, rozmyte kontury, stonowaną kolorystykę, kompozycje oparte na schemacie niewielkiego sztafażu ze sceną rodzajową umieszczonego w rozległym, monumentalnym, budzącym grozę pejzażu.

Początkowo praktykował jako litograf, później pracował w Hanowerskiej fabryce lamp, gdzie pracował nad przygotowywaniem katalogów oraz w berlińskim instytucie sztuki, dla którego tworzył reprodukcje znanych obrazów w technice litografii. W 1882 roku wyjechał z krótką wizytą do Nowego Jorku - tam tez miała miejsce pierwsza wystawa jego obrazów. Dzięki pieniądzom zarobionym na sprzedaży płócien wyruszył w podróż wokół Ameryki północnej, z której powrócił do Niemiec w 1885 roku. Rok później wynajął pracownię w berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych i po raz pierwszy wystawił swoje prace w ojczyźnie - jedną z nich zakupił cesarz, co przyczyniło się do wzrostu popularności i zamówień na prace Hendricha. W 1901 stworzył wystrój malarski oraz szkice architektoniczne dla "Walpurgishalle" w Thale, wybudowanej w stylu neo-germańskim. Sam artysta uważał ten moment za punkt kulminacyjny swojej twórczości. W 1910 otrzymał tytuł profesora, zginął tragicznie w wypadku w 1931 roku.