Wierzba, 1973 r.

LITERATURA:
- Hilary (Hilary Krzysztofiak) 1926 - 1979 Malarstwo i rysunek, opr. Hanna Kotowska-Bareja, Elżbieta Zawistowska, Muzeum Narodowe w Warszawie, 1997, s. 43 (il.)

„Drapieżność, atakowanie tradycyjnej mentalności, penetrowanie mroków podświadomości, ukazywanie świata groźnego, niepokojącego, pełnego namiętności, ukrytych znaczeń i niedomówień –wszystko to są, jeśli chodzi o treść, elementy jego nadrealistycznych wizji rozgrywających się gdzieś na pograniczu świata codziennego i świata snu, czy też poetyckiej baśni. Klimat nocnych koszmarów zmieszany z nastrojem sennego marzenia, z którego jednak nie budzimy się z uczuciem przerażenia, a raczej utraty czegoś, co niepokoiło, ale piękne”.–

WŁODZIMIERZ ODOJEWSKI

Hilary Krzysztofiak jest artystą, który pomimo swego konsekwentnego odrzucania norm narzucanych artystom przez reżim komunistyczny, a także niemały sukces, jaki odniósł w Niemczech i Stanach Zjednoczonych, pozostaje autorem wciąż niewystarczająco docenionym w rodzinnym kraju. Jego twórczość, na którą składają się cykle, których tematyka, jak i aspekt formy oscylują wokół konkretnych zjawisk i rozwiązań warsztatowych. Hilary Krzysztofiak tworzył w opozycji wobec wytycznych władz politycznych, ale także modnych podówczas tendencji, jednocześnie nie poszukiwał rewolucyjnie nowej formy czy treści. Był przeświadczony, że malarstwo, wraz z całą swoją wielowiekową tradycją, wciąż jest na tyle aktualne i sprawne, by móc wyrażać zamysł artysty niezależnie od czasów, w którym przyszło mu żyć. Danuta Wróblewska zauważyła, że stosowana przez niego paleta barwna, bardzo czysta, intensywna i jednocześnie organizująca kompozycję płótna, świadczyła o niezwykłej radości, jaką malarz czerpał z tworzenia, a także o jego wrażliwym i radosnym zachwycie nad światem (Danuta Wróblewska, Hilary. Malarstwo, wstęp katalogu do wystawy w Galerii Kordegarda, Warszawa 1991). Hilary w notatkach zanotował, że tworzenie jest koniecznością artysty, która pozwala mu na nowo odrywać prawidła rządzące malarskimi technikami, zrywać z przyzwyczajeniami w sposobie myślenia i jednocześnie dążyć do kreowania pojęć i coraz to nowszych form. Tym samym spod pędzla nie wychodzi jeden obraz, a cały jego światopogląd oraz osobowość.

W twórczości Hilarego można wyodrębnić kilka etapów, a prezentowaną pracę zaliczyć do tak zwanych obrazów roślinnych tworzonych w latach 70., czyli po wyjeździe artysty z Polski, kiedy to powstały kolejne dwie podgrupy dzieł. Pierwszą stanowią te płótna, których dominantą jest pojedyncze drzewo, do drugiej zaś zalicza się te, na których oddane zostały kłębowiska pnączy rozprzestrzeniające się na całe płótno. Według Jana Zielińskiego drzewa w ujęciu Hilarego zawsze mają wymiar mityczny, nie są wyrwanym, przypadkowym motywem, ale funkcjonują na zasadzie symbolu, który ma nasuwać skojarzenia z biblijnymi opowieściami (Drzewo Poznania),mitologicznymi historiami i pradawnymi wierzeniami (Jan Zieliński, Hilary: obraz albo świat cały, [w:] Hilary .Malarstwo i rysunek, [red.] Hanna Kotkowska-Bareja, Elżbieta Zawistowska, Warszawa 1997, s. 27). W obrazie zatytułowanym „Chrystus” z 1966 roku ciało Boga zlewa się guzłowatymi gałęziami, które następnie rozwidlają się, tworząc sieć drobnych pędów. Z kolei w „Drzewie Zielonym” drzewo nawiązuje zarówno do ukrzyżowania, człowieczeństwa Jezusa, ale i do biologicznej płodności. Wizerunki te potwierdzają wiarę artysty w ciągłość i ważność pewnych tematów powracających na przestrzeni dziejów w każdym zakątku świata, a także przekonanie o istnieniu repertuaru motywów wspólnych wszystkim ludzkim zbiorowościom.

Artysta nie maluje drzew w sposób realistyczny, wyobcowuje je ze znanego widzowi pejzażu i osadza w odrealnionych przestrzeniach, „na tle kosmicznym”, otaczając je kulistymi formami, które zarówno nawiązują do mandali, przedstawień sfer niebieskich znanych ze średniowiecznych i renesansowych rycin. Z rzadka zaś wyrastają też z przestrzeni udomowionych, z szuflad i kątów. Zawsze są to formy kruche, przypominające nerwowe tkanki, które rozprzestrzeniają się podskórnie w każdym z nas, tworząc nasz świat emocjonalny i duchowy.

Malarz, grafik i scenograf teatralny. Studiował w warszawskiej ASP. Był członkiem awangardowej Grupy St-53, redaktorem graficznym m.in. pism "Po prostu" i "Ruchu Muzycznego". Uczestniczył w ważnych wydarzeniach artystycznych m.in. w Arsenale, I Plenerze w Osiekach, Biennale Form Przestrzennych w Elblągu, wystawach Galerii Krzywego Koła i Salonu Współczesności, odgrywając istotną rolę w kształtowaniu nowoczesnej sztuki polskiej w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Projektował też scenografię do wielu sztuk m.in. Ionesco i Mrożka, z którym się przyjaźnił. W końcu lat 60., mimo osiągniętej pozycji, po jednej ze swoich wystaw, nie wrócił do kraju - zdecydował się na emigrację nie znajdując dostatecznej przestrzeni wolności dla siebie i swej sztuki. Twórczość kontynuował w Niemczech, a potem w Stanach Zjednoczonych. Po jego wyjeździe pracownia artysty w Warszawie została zaplombowana, potem obrazy wyrzucono na śmietnik, a pracami na papierze dekarze palili pod kotłami ze smołą podczas remontu dachu nad kinem "Wisła". W 1976 roku otrzymał nagrodę Fundacji im. A. Jurzykowskiego w Nowym Jorku. Był osobą znaną w polskich środowiskach emigracyjnych, m.in. w kręgu paryskiej "Kultury". Pisali o nim J. Czapski, S. Mrożek, W. Odojewski. W kraju cenzura PRL skazała go na nieistnienie. Jego twórczość przypomniała dopiero wystawa monograficzna w marcu 1997 roku w warszawskiej Zachęcie. Wystawa ta następnie gościła w Muzeum Śląskim w Katowicach i w Galerii Bunkier Sztuki w Krakowie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.