Prymule, 1923

Ignacy Pieńkowski studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem J. Fałata i L. Wyczółkowskiego. Już w 1898 roku wystawiał studia portretowe w Krakowie, życzliwie przyjęte przez krytykę. Zachęcony tym powodzeniem, a zarazem oczarowany dziełami pierwszej generacji impresjonistów polskich takich jak M. Gierymski, W. Podkowiński, J. Pankiewicz czy L. Wyczółkowski, młody Pieńkowski zwracał uwagę na źródło impresjonizmu - Francję i wyjechał na dalsze studia do Paryża. Po dłuższym pobycie w Paryżu Pieńkowski został w 1911 roku powołany na profesora warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, a parę lat później powierzono mu katedrę malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i na tym stanowisku spędził 30 lat swego życia. Tutaj powstała większość obrazów zarówno portrety, jak i martwe natury, pejzaże oraz kompozycje figuralne odznaczające się szczególną barwnością i dekoracyjnością. Dzięki wybitnym zdolnościom i wielkiemu opanowaniu formy Pieńkowski zajął jedno z czołowych miejsc wśród artystów swego pokolenia, stając się autorem dużej liczby bardzo dobrych portretów, przeważnie dekoracyjnych, na tle wnętrz, rysowanych i malowanych z maestrią i wdziękiem. Poza tym jego pejzaże i martwe natury wyróżniały się subtelnością kolorystyczną, a także wielką samodzielnością w podejściu do formy