"Perseusz"

Wśród twórców rzeźby działających w drugiej połowie XX wieku oraz na początku wieku obecnego, Igor Mitoraj wyróżniał się wyraźnym zainteresowaniem tradycją dawnej rzeźby, mimo że kształcił się na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Tadeusza Kantora, bynajmniej nie kojarzonego z wielką estymą dla dawnych form sztuki. Mitoraj wybrał w swojej twórczości drogę zgłębiania tradycji klasycznej. Nie stało się tak jednak od razu, artysta zainteresował się rzeźbą w Paryżu, do którego wyjechał jeszcze jako malarz w 1968. Tam w kolejnej dekadzie zwrócił się ku rzeźbie. Podobnie jak wielu jego poprzedników zafascynowanych pięknem sztuki starożytnej on również podróżował do Italii oraz Grecji, by podziwiać ich dziedzictwo - choć jak zastrzegał, jego celem nie było kopiowanie konkretnych wzorów. W latach 80. XX wieku Mitoraj osiedlił się we włoskiej miejscowości Pietrasanta, położonej niedaleko kamieniołomów, które od wieków przyciągały rzeźbiarzy ze względu na wydobywany tam biały, szlachetny marmur. Równie ważnym dla Mitoraja materiałem był brąz, także posiadający liczącą kilka tysięcy lat tradycję artystyczną, właściwy zarówno współczesnym rzeźbom pomnikowym, jak i starożytnym posągom.
Perseusz to jeden z mitologicznych bohaterów obecnych w twórczości artysty obok Ikara, Erosa, Hermesa i innych. Antyczny bohater, pogromca groźnej Meduzy oraz wybawca uwięzionej przez Posejdona Andromedy widoczny jest w ujęciu Mitoraja tylko w postaci nagiego torsu. Jest to znak charakterystycznej dla artysty praktyki: rzeźbiarz często posługiwał się fragmentem figury, co przywodzi na myśl liczne antyczne rzeźby zachowane do naszych czasów wyłącznie częściowo w formie destruktów. Perseusz jest też w sztuce Mitoraja niejako dopełnieniem postaci Gorgony, którą artysta również obrazował. Łączy ich mityczna historia, w której Perseusz okazuje się nieustraszonym zwycięzcą wężogłowej bestii.
Estetyka fragmentu i nawiązywanie do tradycji, choć niekiedy przewrotne, nie mają w sztuce Mitoraja charakteru prześmiewczego czy rewizjonistycznego, jak bywa niekiedy w praktykach współczesnych twórców. Rzeźbiarz pełen uznania dla osiągnięć swoich starożytnych poprzedników starał się raczej, podobnie jak oni, dążyć do piękna wyrazu. Samo piękno uważał za wartość zmysłową, ale również etyczną, stwierdzał: „Nie zapominajmy, że greckie pojęcie piękna mówiło też o czymś dobrym, co pozytywnie wpływa na duszę. Dzisiaj w sztuce piękno i dobro uważane są za niebezpieczne i subwersywne, a właściwie nieznane. Pytanie, dlaczego łatwiej jest szokować nieszczęściem i tragedią? Szokujmy pięknem, ale to bardzo trudne!” (cyt. za: Igor Mitoraj, Costanzo Costantini, Blask kamienia, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2003, s. 70). Zainteresowanie antykiem i tradycją rzeźby miało w sztuce Mitoraja różne oblicza. Przejawiało się również poprzez konfrontację własnych dzieł z zabytkami antyku w sposób dosłowny, fizyczny - przez bezpośrednie zestawienie. Miało to miejsce na przykład, gdy artysta prezentował swoje prace w Wiecznym Mieście: w 1985 w Zamku Świętego Anioła (Mauzoleum Hadriana) oraz w 2004 roku na Targach Trajana.
Niekiedy Mitoraj posługiwał się estetyką destruktu w sposób przewrotny, celowo pozbawiając figury fragmentów ich „ciał” dla osiągnięcia odpowiedniego, artystycznego efektu. Tworzył w ten sposób niby destrukty, których cięcie, pozbawianie elementów nie redukuje się wyłącznie do odwzorowania stanu zachowania antycznych rzeźb. Ważnym znakiem przetworzenia antycznego wzorca są geometryczne płaszczyzny widoczne na powierzchniach figur lub nawet wyrastające z metalowych czy marmurowych korpusów kolejne, miniaturowe postaci, wyłaniające się z materii „ciał”. Te nieodpowiadające wyobrażeniom o klasycystycznych figurach elementy są znakiem, przepracowaniem motywu przez wyobraźnię współczesnego artysty, któremu mimo wszystko nieobce były nowoczesne zjawiska w sztuce XX wieku. Krytyk John Russel Taylor wiązał tę cechę jego twórczości z szeroko pojętym surrealizmem (zob. James J. T. Taylor, Igor Mitoraj: Klasycyzm i surrealizm, [w:] Mitoraj. Kraków, Paryż, Rzym, Międzynarodowe Centrum Kultury, Kraków 2006, s. 74-79).

Studiował malarstwo w ASP w Krakowie, m.in. u Tadeusza Kantora (1967-1968). Przez kolejne dwa lata kontynuował studia w Ecole Nationale des Beaux-Arts w Paryżu. W połowie lat 70. poświęcił się rzeźbie, tworząc kameralne głowy, torsy w charakterystycznych zawojach czy bandażach. Pokazał je na pierwszej wystawie indywidualnej w 1976 roku w Paryżu, która przyniosła mu sukces u publiczności i marszandów. W swej sztuce odwołuje się do tradycji antyku, traktując jego spuściznę jako relikty złotego wieku kultury i wiecznotrwałe wzory. Uważany jest za jedną z najwybitniejszych współczesnych osobowości artystycznych. Jego rzeźby, często gigantycznej wielkości, spotyka się w reprezentacyjnych punktach wielu miast Europy, USA i Japonii. Od 1976 roku rzeźby i rysunki Igora Mitoraja pokazano na 120 wystawach indywidualnych.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.