Torso

Jeden z najwybitniejszych współczesnych rzeźbiarzy o międzynarodowej renomie. Urodzony w Oederan w Niemczech w polskiej rodzinie; w l. 1966-68 studiował malarstwo w krakowskiej ASP; na ukształtowanie się jego postawy twórczej w tym okresie silnie oddziałał T. Kantor. Pierwsza indywidualna wystawa malarstwa Mitoraja odbyła się w Galerii Krzysztofory w 1967 r. Od 1968 r. kontynuował edukację artystyczną w Paryżu w Académie des Beaux Arts. W tym też roku eksponował swe prace w paryskim Grand Palais. Na początku lat 70. zafascynowała go rzeźba południowoamerykańska. W 1973 r. zwiedził Meksyk; po powrocie do Paryża w 1974 r. poświęcił się rzeźbiarstwu. Pierwsza indywidualna prezentacja jego rzeźb miała miejsce w 1976 r. w Galerie La Hune. Wielokrotnie wyjeżdżał do Grecji by studiować dziedzictwo antyku. W 1979 r. porzucił dotychczas stosowany materiał – terakotę i brąz – odkrywając szerokie możliwości wykorzystywania marmuru. Chcąc rozwijać swe umiejętności stosowania nowego medium otworzył w 1983 r. pracownię w Pietrasanta koło Carrary we Włoszech. Swe prace eksponował na licznych wystawach we Francji, Włoszech, Hiszpanii, Niemczech, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych. Jego rzeźby przechowywane są w wielu kolekcjach, m.in. Valentino we Włoszech, Fundacji March w Hiszpanii i muzeum Hakone w Japonii. Wykonał szereg monumentalnych rzeźb we Włoszech i Francji, m.in. kariatydy gmachu Prefektury Policji w Paryżu, fontannę w Mediolanie i pomnik na Piazza Mignanelli w Rzymie. W swych odlewach z brązu zastosował szczególny rodzaj patyny, który dał początek tzw. „Szkole Mitoraja”. Rzeźba Mitoraja, której znakomitym przykładem jest prezentowane "Torso", wciela ideał klasycznego piękna ewokując zarazem – poprzez swą niekompletność – odczucie destrukcyjnego działania czasu. Nadwątlona gracja, naruszona elegancja, podupadła wielkość, fragment zamiast całości - to wartości estetyczne same w sobie znajdujące uznanie w sztuce doby postmodernizmu, którego wyróżnikiem jest ciągły dialog między współczesnością i tradycją. Opasujący tors rzemyk zdaje się chronić przed rozpadem zachowane cząstkowo piękno antycznego posągu.