Autoportret

Autoportret zajmował w twórczości Jacka Malczewskiego szczególne miejsce. Artysta powracał ustawicznie do swojego wizerunku, wykorzystując go na różne sposoby. Na ogół portretowane osoby (w tym przypadku on sam) możemy znaleźć u Malczewskiego w tak dla niego charakterystycznym powiązaniu z tłem pejzażowym. Drugi plan zaludniają często mitologiczne stworzenia, dodające kompozycji atmosfery tajemniczości. Nasila się ona zwłaszcza, gdy te kojarzące się ze śródziemnomorzem istoty pojawiają się w płaskim, polskim krajobrazie. Znaczenie w tych płótnach wytwarza się na styku dwóch planów. Wybitny krytyk dwudziestolecia międzywojennego, Mieczysław Sterling, ostro ucinał dyskusje na ten temat, tłumacząc ich obecność nie symbolizmem ale wymogami kompozycyjnymi. Sterling pisał, że Malczewski zaludniał swoje płótna mitologicznymi istotami "kiedy to potrzebne do kompozycji - barwne plamy obrazu przetwarza na postacie faunów, dryjad czy harpij, tak naiwnie uważane za symbole lub zagadki" ("Sztuka i artysta", nr 1, 1924, s. 11). Prezentowane płótno jest niezależne od rozstrzygnięć dotyczących symbolicznych i fantastycznych kontekstów obecnych w obrazach Malczewskiego z początku XX wieku. Centrum kompozycji zajmuje najszczegółowiej z całości opracowana twarz - twarz człowieka starego, znajdującego się u progu życia. Tło natomiast zostało tylko lekko zaznaczone. Praca jest wyjątkowa właśnie przez sposób ujęcia - mamy tu do czynienia bardziej z malarskim studium, niż z kolejnym wcieleniem się przez artystę w postać ze świata literatury. Obraz przedstawia Jacka Malczewskiego jako człowieka wolnego od pełnionej przez tyle lat służby w teatrze sztuki i wolnego od obowiązku występowania w historycznym czy fantastycznym kostiumie. Artysta nie udziela swojej twarzy żadnym ideom, ale malując, przygląda się jej z ciekawością niemal lekarską. Mieczysław Wallis, zajmując się kwestią autoportretów artysty, konstatował: "liczne wizerunki własne Malczewskiego (...) nie mówią nam prawie nic o jego dziejach wewnętrznych" ("Autoportrety artystów polskich", s. 195). Prezentowany portret artysty wyłamuje się z tej zasady.
Jacek Malczewski był najwybitniejszym przedstawicielem polskiego malarstwa symbolicznego. Uczeń Jana Matejki w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1872-75 i 1877-79) i E. Lehmana w paryskiej École des Beaux-Arts (1876-77); stale mieszkał i pracował w Krakowie. W l. 1896-1922 był profesorem malarstwa w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych (od 1900 r. - Akademii). Należał do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka i do Grupy Zero. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę artystyczną; począwszy od realistycznych obrazów przedstawiających popowstaniowe losy Polaków na Syberii, po fantastyczno-baśniowe, biblijne i symboliczno-alegoryczne kompozycje, często splecione z wątkami patriotycznymi. Ponadto malował wiele portretów, autoportretów i pejzaży.


Podatki i opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.