Autoportret z Muzą, 1924 r.

OPINIA: Agnieszka Ławniczak, 2008 r.
Za opinią: "Wizerunek własny Jacka Malczewskiego, do pasa, en face, z głową nieznacznie zwróconą w lewo, na tle naddunajeckiego pejzażu z pasmem gór na horyzoncie, z postacią Muzy wyłaniającej się zza lewego ramienia artysty. (...) Cały obraz, z mocno zarysowaną i dużą sylwetą pierwszoplanowej postaci, jest intensywny i dźwięczny w kolorze. Gama barwna, jak często w obrazach Jacka Malczewskiego, zdaje się promieniować wewnętrznym światłem. Atrakcyjne zestawienie mistrzowsko niuansowanych bieli z ciemnym walorem czerni podmalowanej czerwienią, intensywnego różu z gradacją zimnych i ciepłych zieleni, złotawego ugru z szarością, delikatnym fioletem i szarawym błękitem, czyni z tego autoportretu bardzo atrakcyjną wizualnie i stale przyciągającą uwagę kompozycja malarską. (...) "Autoportret z Muzą" powstawł zapewne w Lusławicach koło Zakliczyna, w których Jacek Malczewski bardzo często i przez długi okres przebywał we dworze u swoich sióstr (miał tam nawet w parku osobną pracownię), zwłaszcza w latach ostatnich, po swym ustąpieniu z Akademii Sztuk Pięknych. (...) "Autoportet z Muzą oceniam jako jeden z najciekawszych, późnych wizerunków włąsnych Jacka Malczewskiego, znakomitego malarze realisty i symbolisty."
Jacek Malczewski był najwybitniejszym przedstawicielem polskiego malarstwa symbolicznego. Uczeń Jana Matejki w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1872-75 i 1877-79) i E. Lehmana w paryskiej École des Beaux-Arts (1876-77); stale mieszkał i pracował w Krakowie. W l. 1896-1922 był profesorem malarstwa w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych (od 1900 r. - Akademii). Należał do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka i do Grupy Zero. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę artystyczną; począwszy od realistycznych obrazów przedstawiających popowstaniowe losy Polaków na Syberii, po fantastyczno-baśniowe, biblijne i symboliczno-alegoryczne kompozycje, często splecione z wątkami patriotycznymi. Ponadto malował wiele portretów, autoportretów i pejzaży.