PEJZAŻ LETNI, 1892 r.

< Ekspertyza Agnieszka Ławniczakowa >
Jacek Malczewski był najwybitniejszym przedstawicielem polskiego malarstwa symbolicznego. Uczeń Jana Matejki w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1872 - 75 i 1877 - 79) i E. Lehmana w paryskiej École des Beaux - Arts (1876 - 77) stale mieszkał i pracował w Krakowie. W l. 1896 - 1922 był profesorem malarstwa w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych (od 1900 r. Akademii). Wiele podróżował - wziął udział w ekspedycji archeologicznej K. Lanckorońskiego do Azji Mniejszej (1884 - 85), wyjeżdżał do Monachium, kilkakrotnie do Włoch i do Wiednia. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" i do "Grupy Zero". Pozostawił po sobie bogatą spuściznę artystyczną; począwszy od realistycznych obrazów przedstawiających popowstaniowe losy Polaków na Syberii po fantastyczno - baśniowe, biblijne i symboliczno - alegoryczne kompozycje, często splecione z wątkami patriotycznymi. Ponadto malował wiele portretów, autoportretów i pejzaży.

Wyjątkowo piękny pejzaż, w którym wrażenie głębi, rozświetlonego, zasnutego lekką mgiełką drugiego planu, uzyskał artysta przecinając kompozycję pniami dwóch drzew umieszczonymi na zacienionym pierwszym planie. Podobny sposób kadrowania stosował Malczewski w innych swoich obrazach by wymienić tu znany tryptyk "Idź nad strumienie" (1909 - 10), czy samodzielny pejzaż "Słoneczniki" (ok. 1890) (por. ilustr. w: A. Ławniczakowa, Jacek Malczewski, Kraków 1995, s. 100, s. 30).