Portret dziewczyny, 1914

Jacek Mierzejewski początkowo kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej, studia kontynuował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem F. Cynka, L. Wyczółkowskiego, J. Pankiewicza (grafika), od 1908 studiował z przerwami w szkole J. Mehoffera. W 1913 roku przebywał we Francji na stypendium, skąd na skutek złego stanu zdrowia wrócił po kilku miesiącach. W 1919 roku osiedlił się w Piotrowicach koło Nałęczowa. Początki twórczości Mierzejewskiego to secesyjne inspiracje Wyspiańskim, Mehofferem i Beardsleyem . Od 1910 roku pod wpływem Cezanne`a i wczesnego kubizmu zaczął upraszczać i geometryzować formę. W 1917 roku został członkiem awangardowego ugrupowania Ekspresjonistów Polskich (od 1919 Formistów). Mierzejewski malował głównie martwe natury oraz portrety osób z najbliższego otoczenia, rysowane delikatnym konturem i utrzymane w subtelnej, rozjaśnionej kolorystyce. W pracach pejzażowych ujmował formę w sposób syntetyczny i monumentalny. Ogromna część spuścizny artystycznej Mierzejewskiego spłonęła w czasie wojny w Warszawie.