Konik polski III, 2018

W twórczości malarskiej i rysunkowej Jacka Staszewskiego oraz w jego refleksji teoretycznej ujawnia się ten charakterystyczny dla artystów debiutujących w okolicach początku lat 90. rys konieczności odniesienia się do problemu abolutnie podstawowego: Skąd bierze się sztuka? Czym jest twórczość? Jaka jest rola tradycji i klasycznych środków wypowiedzi plastycznej w obliczu pojawienia się mediów cyfrowych? Czas debiutu Staszewskiego to moment , w którym ponownie ogłoszono koniec malarstwa, doszło do inwazji sztuki krytycznej, narodziła się sztuka kuratoryjna i nastało panowanie neokonceptualizmu. Na scenę artystyczną z wielkim hukiem wkraczają wówczas nowe media. Już nie tylko film i fotografia, ale przede wszystkim komputery i sztuka internetu. Jak wielu innych, przede wszystkim malarzy, grafików warsztatowych i rzeźbiarzy, również i Staszewski musiał się określić w obliczu nowego. W jego malarstwie i rysunku uległa utrwaleniu ta pokoleniowa refleksja, ujawniając się w konieczności uzasadniania, nawet być może w zakresie podprogowym, koncepcji powstania obrazu. Staszewski buduje swoje prace w opozycji malarstwo-linia. Liczy linie ( rysunki z cyklu „To nie jest druk cyfrowy”), tworzy układy linearne na „okienkach” pejzaży z Wolina... Te dużej urody malarskiej obrazy i rysunki poddaje konieczności uzasadnienia konceptualnego. Jego malarstwo jest zapisem pewnego procesu analizy intelektualnej powodów jego powstania. Jacek Staszewski urodził się w 1965 roku. Studiował na Wydziale Grafiki w latach 1987-1992. Dyplom z wyróżnieniem z malarstwa u Jerzego Tchórzewskiego i z plakatu u Juliana Pałki. Obecnie prowadzi na Wydziale Grafiki Pracownię Rysunku dla lat II-V. Jest prodziekanem Grafiki. Zrealizował wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Jacek Staszewski jest profesorem sztuki.