Bez tytułu, 1988 r.

"Materia mnie fascynowała, byłam nią bardzo podniecona. Dla mnie to była niezwykła historia. To było moje odkrycie. Ale stworzyć materię można tylko wtedy, gdy jest się bardzo szczerym wobec siebie. Konstruując płótno wydaje mi się, że uczestniczę w konstruowaniu świata. Że mam wpływ na zmiany, które w nich zachodzą. Kolor na obrazie ma cechy materialne, konstrukcyjne właśnie. Obrazy wypukłe były dla mnie odkryciem nowej, nieznanej jeszcze materii. Tym właśnie jest dla mnie malarstwo - tworzeniem własnej artystycznej materii. (...) Kolor nie jest tylko farbą, którą nakładam na płótno. Jest jak krew. Jest tym dla malarstwa, co krew dla organizmu. Moje kolory mają ciężar. Nie są wzięte z powietrza. Dla mnie barwa spełnia funkcję materii." (Jadwiga Maziarska)
W latach 80. i 90. Jadwiga Maziarska zafascynowana jest problemem koloru. "Jego intensywność i moc jest jak długo tamowany wodospad, który można było przeczuć, ale i tak zaskakuje". Na wielkich przestrzeniach obrazów rolę konstrukcyjną przejęła barwa. Czasami są to ekspresyjne, mocno namalowane, chaotyczne struktury, gdzie przypadkowo nałożone kolory mieszają się ze sobą w obrębie płótna. Kiedy indziej kompozycja przybiera na subtelności, a składnikami obrazu są pajęczynowate, delikatne formy. Prace z tego okresu nie posiadają już znaczących tytułów, naprowadzających na skojarzenia ze światem przyrody. Abstrakcyjne kompozycje jeszcze bardziej niż dawniej, są nośnikiem wartości, które da się przekazać jedynie za pomocą medium malarstwa.