Bez tytułu, 1989 r.

"Każde dzieło sztuki zawiera sekret, który niełatwo odsłonić. Sekret ten utożsamia się z siłą i energią, którą artysta dysponuje".
Jadwiga Maziarska



Prezentowana praca należy do dorobku twórczego Jadwigi Maziarskiej, artystki uznawanej za pionierkę malarstwa materii w Polsce. Urodzona w 1913 roku, od lat 40. tworzyła bogate fakturowo malarstwo, pokrewne działalności Dubuffeta i Fautriera, wyprzedzając tym samym członków Grupy Nowohuckiej i wielu innych przedstawicieli wspomnianego. Eksperymenty artystyczne Maziarskiej przez wiele lat skrywało zacisze pracowni. Ponownie odkryta w latach 90., artystka obecnie cieszy się dużą popularnością wśród badaczy sztuki, a jej dzieła są poszukiwane przez kolekcjonerów.
Poszukiwanie coraz to nowszej formy i techniki wyrazu artystycznego było tym, co nieustannie fascynowało Jadwigę Maziarską. Dobór materiałów był intrygujący. Przez pewien czas artystka wykorzystywała w swoich obrazach stearynę: przemysłową substancję chemiczną, używaną do utwardzania wosku. Tendencja do intensyfikowania faktury znalazła swoją kulminację w reliefach, które artystka zaczęła wykonywać w 1958 roku. Stosowanie w malarstwie materiałów, takich jak lakiery szybkoschnące, różne masy plastyczne, czy nawet gipsowy tynk, było typową strategią taszystów, ale mimo podobieństw, Maziarska pozostawała niezależna od popularnych nurtów.
Zresztą Jadwiga Maziarska na przestrzeni kilku dekad wielokrotnie zmieniała stylistyki i techniki. Tworzyła przede wszystkim obrazy, ale też reliefy, kolaże, aplikacje i rzeźby. Jak określił Bogusław Deptuła, tym, co najtrafniej charakteryzuje twórczość Maziarskiej jest "przemienność". Jej styl zmieniał się niezależnie od otoczenia. Artystka świadomie, z własnego wyboru, pozostawała na marginesie artystycznego świata. Niechętnie też komentowała swoją twórczość.
W przypadku Jadwigi Maziarskiej, nawet ta najbardziej podstawowa kwalifikacja - abstrakcja i figuracja - nie jest łatwa. W 1998 roku, kiedy nastąpiło ponowne odkrycie jej twórczości, okazało się, że prace, dotychczas uznawane za samorodne dzieła abstrakcyjne, mają swój rodowód w osobliwym zbiorze obrazów: fotografii wycinanych z pism ilustrowanych i gazet. Co ciekawe, choć zaprzyjaźnieni z nią artyści i krytycy wiedzieli o jej manii zbieractwa, nikt nie przypuszczał, że owe skrawki stanowią podstawę jej sztuki. Okazało się, że ów "Atlas Wyobrażonego" (jak kolekcję nazwali twórcy retrospektywnej wystawy Jadwigi Maziarskiej w CSW Zamek Ujazdowski) był używany jako bezpośrednia matryca malarska, z której wyłaniał się obraz. Maziarską interesowały ją rytmy, sekwencje, układy: ludzkich ciał na plaży, prętów rusztowań, budynków widzianych z lotu ptaka, komórek powiększonych pod mikroskopem. Artystka przenosiła fotograficzne kadry na płótno przy pomocy kratownicy. Zmieniały się skala, technika, faktura, ale prace były wierne swojemu pierwowzorowi.
Dekonstruowanie i poddawanie fragmentaryzacji fotografii służyło Jadwidze Maziarskiej do tworzenia zupełnie nowych form. Było to swoiste "zamazywanie rzeczywistości", nieobce pokoleniu artystów, którzy przetrwali II wojnę światową. Łączyło ją to z wybitną artystką Teresą Rudowicz, która darła i cięła, wydawałoby się, bezcenne rękopisy - jedne z najbardziej celebrowanych śladów przeszłości. Podobnie jak Jadwiga Maziarska, próbowała "przerobić" przeszłość, tworząc zupełnie nowy obraz. Niewykluczone, że w obydwu przypadkach była to próba poradzenia sobie z wojenną traumą. Do zbliżonego wniosku doszła Agata Bielik-Robson, która w kontekście działalności twórczej Jadwigi Maziarskiej przywołała pojęcie brocolage’u, którym filozof Lévi-Strauss określił pierwotny ruch poznawczy - znacznie wcześniejszy niż rozumienie. By przezwyciężyć poczucie chaosu i bezładu, podmiot próbuje przekształcać niezrozumiałe elementy świata. Formy, które powstają na tej drodze, pozbawione są znaczenia w sensie intelektualnym. Ich siłą jest głęboki ładunek egzystencjalny, stanowią bowiem świadectwo lęku, a co za tym idzie - świadomości.

Przez rok studiowała prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1933 rozpoczęła studia artystyczne w Prywatnej Szkole Malarskiej Alfreda Terleckiego w Krakowie. Kontynuowała je w latach 1934-39 w krakowskiej ASP u Władysława Jarockiego, Stefana Filipkiewicza i Ignacego Pieńkowskiego. Od 1945 roku była członkiem Grupy Młodych Plastyków, a od 1957 - reaktywowanej wówczas Grupy Krakowskiej. Brała udział w trzech Wystawach Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948-49, Warszawa 1957 i 1959). Decydujące dla twórczości artystki miały okazać się problemy struktury dzieła sztuki. Najpierw eksperymentowała z nakładaniem na płótno grubych warstw pigmentu. W 1947 wykonała pierwszą aplikację - pracę z różnobarwnych fragmentów tkanin o nieregularnych kształtach. W kompozycjach strukturalnych nie skupiała się tylko na stronie formalnej i technologicznej, ale nadawała im też aluzyjne tytuły. Sugerowały one chęć połączenia się poprzez sztukę z uniwersum ludzkich wyobrażeń, przeczuć i tęsknot. Później pojawiła się ciekawa seria obrazów wykonanych techniką łączenia farby olejnej ze stearyną. Kompozycje stearynowe eksponowały nie tylko fakturę ale również rytm, który dynamizował ale i harmonizował powierzchnię płótna. W latach 70. zaprzestała ich tworzenia skupiając się na malowaniu bardziej zdecydowanych, jednolitych fakturowo i ograniczonych kolorystycznie (niekiedy tylko do czerni i bieli) kompozycji. Kolejną metamorfozę przeszła w latach 90., kiedy jej malarstwo opanowała dziecięca niemal radość zestawiania jaskrawych kolorów. W 1991 w krakowskiej galerii Krzysztofory miała miejsce jej retrospektywna wystawa monograficzna.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.