Bez tytułu, lata 60. XX w.

OPINIE:
- do pracy ekspertyza autentyczności Barbary Piwowarskiej

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Polska


Jadwiga Maziarska należała do II Grupy Krakowskiej oraz kręgu twórców skupionych wokół Tadeusza Kantora. Zapoczątkowane przez nią poszukiwania w zakresie malarstwa materii miały charakter pionierski, nie tylko w Polsce. Reliefowy charakter jej kompozycji podkreślał wagę fizycznej struktury dzieła. Wykorzystanie środków rzeźbiarskich służyło wyeksponowaniu rytmu, stanowiącego główny element kształtowania powierzchni pracy. Choć artystkę uznawano za innowatorkę, ważnym aspektem jej sztuki stało się pozostawanie poza wewnętrznym kręgiem najbardziej wpływowych przedstawicieli II Grupy Krakowskiej, m.in. Tadeusza Kantora, Jonasza Sterna, Marii Jaremy. Postawa outsiderki łączyła Maziarską z Erną Rosenstein, jej serdeczną przyjaciółką. Często korespondowały, wymieniały się obrazami, odwiedzały się w pracowniach i wspólnie tworzyły. Choć sztuka malarki pozostawała na uboczu, dość szeroko komentowano ją przy okazji recenzji wystaw. W 1998 Mariusz Rosiak pisał: „Krytyka nigdy nie potrafiła poradzić sobie z dziełem Jadwigi Maziarskiej - jednej z najbardziej konsekwentnych abstrakcjonistek w sztuce polskiej. Albo usiłowano opisywać jej dzieło w kategoriach przynależnych sztuce z dawno minionych czasów, albo pisano nieśmiało o równoległości jej artystycznych poszukiwań z eksperymentami kilku głośnych artystów zachodnich” (Mariusz Rosiak, Płaszczyzny przestrzeni, przestrzenie płaszczyzn, [w:] Jadwiga Maziarska. Płaszczyzny przestrzeni, przestrzenie płaszczyzn. Obrazy i rzeźby z lat 1946-1991, katalog wystawy, Galeria u Jezuitów, Poznań 1998, s. nlb.).
Pierwsze dzieła, w których Jadwiga Maziarska zaczęła stosować enkaustykę, czyli „Skazy niepisanych poematów” i „Spięcia”, pochodzą z pierwszej połowy lat 50. Stały się one preludium do późniejszych „obrazów wypukłych” i zapowiadały prace o reliefowej powierzchni, do których należy niniejsza kompozycja. Prezentowany w katalogu, pozbawiony tytułu relief, datowany na połowę lat 60., powstał w wyniku wykorzystywania szeregu materiałów nietypowych dla artystycznej działalności w owym czasie. Nowatorska technika autorki polegała na umieszczeniu na powierzchni płótna lub płyty trójwymiarowych form utworzonych z kartonu, gałganków, papier-mâché, nierzadko łączonych ze żwirem, patykami i rurkami, a następnie - na zalaniu konstrukcji woskiem zabarwionym pigmentem. Pierwszych prac tego typu Jadwiga Maziarska nie uważała za malarstwo materii, lecz wiązała je z popularnymi w owym czasie biologizmami. Reliefy były inspirowane powiększeniami mikroskopowymi, fizjologią ciała ludzkiego. Artystka swoje dzieła odnosiła do organizmu, porównując kolor do krwi, a jego materię - do skory i tkanki. Zdawałoby się, że w wielkim stopniu autorkę fascynował sam proces tworzenia, transformacji surowców, formowanie i nieustanne przesuwanie granicy badania materiału.
Prezentowana kompozycja powstała prawdopodobnie według wcześniej wykonanego fotoszkicu lub wycinka z podręcznika albo gazety medycznej z lat 60. Przypomina preparat anatomiczny oglądany w wielokrotnym mikroskopowym powiększeniu. W przeciwieństwie do Aliny Szapocznikow, skupionej na problemie biologizmu widzianym przez pryzmat własnego ciała, Maziarska używała biologii bezosobowo, „laboratoryjnie”, z wiarą w niezniszczalną siłę materii. Ewa Micke-Broniarek w katalogu wystawy „Artystki polskie” pisała: „Około 1955-1956 [Jadwiga Maziarska] osiągnęła pełną dojrzałość artystyczną i indywidualizację stylu w samodzielnie wypracowanej koncepcji malarstwa materii, wyprzedzając znacznie przeszczepienie na grunt polski tego nurtu sztuki francuskiej na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Niedoceniana przez krytykę, nieszukająca rozgłosu, mimo swego nowatorstwa nie odegrała roli inspirującej dla polskich twórców strukturalizmu”(Ewa Micke-Broniarek, Jadwiga Maziarska, [w:] Artystki polskie, [red.] Agata Jakubowska, Warszawa 2011, s. 240).

Przez rok studiowała prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1933 rozpoczęła studia artystyczne w Prywatnej Szkole Malarskiej Alfreda Terleckiego w Krakowie. Kontynuowała je w latach 1934-39 w krakowskiej ASP u Władysława Jarockiego, Stefana Filipkiewicza i Ignacego Pieńkowskiego. Od 1945 roku była członkiem Grupy Młodych Plastyków, a od 1957 - reaktywowanej wówczas Grupy Krakowskiej. Brała udział w trzech Wystawach Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948-49, Warszawa 1957 i 1959). Decydujące dla twórczości artystki miały okazać się problemy struktury dzieła sztuki. Najpierw eksperymentowała z nakładaniem na płótno grubych warstw pigmentu. W 1947 wykonała pierwszą aplikację - pracę z różnobarwnych fragmentów tkanin o nieregularnych kształtach. W kompozycjach strukturalnych nie skupiała się tylko na stronie formalnej i technologicznej, ale nadawała im też aluzyjne tytuły. Sugerowały one chęć połączenia się poprzez sztukę z uniwersum ludzkich wyobrażeń, przeczuć i tęsknot. Później pojawiła się ciekawa seria obrazów wykonanych techniką łączenia farby olejnej ze stearyną. Kompozycje stearynowe eksponowały nie tylko fakturę ale również rytm, który dynamizował ale i harmonizował powierzchnię płótna. W latach 70. zaprzestała ich tworzenia skupiając się na malowaniu bardziej zdecydowanych, jednolitych fakturowo i ograniczonych kolorystycznie (niekiedy tylko do czerni i bieli) kompozycji. Kolejną metamorfozę przeszła w latach 90., kiedy jej malarstwo opanowała dziecięca niemal radość zestawiania jaskrawych kolorów. W 1991 w krakowskiej galerii Krzysztofory miała miejsce jej retrospektywna wystawa monograficzna.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.